Monday, December 31, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली - १०

परत निमगावकर सर व्यासपिठावर आले....आणि म्हणाले....रोहित तू सांगितलेल्या गोष्टी मुलं नक्की लक्षात ठेवतील...तू सांगितलेलं अगदी खर आहे ....आजची पिढी हे सगळ विसरली आहे....त्यांच्यासाठी ह्या गोष्टी खरच खूप महत्वाच्या आहेत...असो....आता मुलांनो....तुमची टर्न.....आर्थात उत्स्फूर्त संवाद ......तुम्ही मोकळे आहात आता आजच्या आपल्या प्रमुख पाहुण्यांना प्रश्न विचारायला...आणि हो..... नुसतं रोहित सरांनाच नाही तर नेहा ताईंना पण विचारा....पहिला प्रश्न कोण विचारणार आहे?  हम्म आकाश विचार..
आकाश जवळ एक मुलगा माईक घेवून गेला ... आकाश म्हणाला 
" माझा प्रश्न रोहित सरांसाठी आहे...सर, तुम्ही एवढा सगळ लिहित होता.....त्याबरोबर आयआयटी मध्ये अभ्यास कसा सांभाळत होता?.."
मी म्हणालो " आकाश ....तू प्रश्न चांगला विचारला आहेस...पण तुला मी सांगतो कि हे सगळ मी लिहित गेलो तो माझा छंद म्हणून....आणि जेव्हा तुम्ही एखादी गोष्ट छंद म्हणून करता तेव्हा ती तुमच्या आभ्यासाच्या कधीच मध्ये येत नाही....पण हा...जर तुम्ही अभ्यास नको म्हणून जर सारखी ती गोष्ट करायला लागलात तर मग आवघड आहे...तेव्हा तात्पर्य काय...कि छंदाला छंदच राहू द्या....त्याची सवय करू नका.......कळल ??"
"  हो सर....कळल ना...." आकाश म्हणाला...
बऱ्याच मुलांनी प्रश्न विचाराय्साठी हात वर केले होते.....मग केतकी उठली आणि तिने विचारल...
"माझा प्रश्न नेहा madam साठी आहे ,  madam, तुम्ही खरच प्रथम लोकलमध्ये भेटलात का सरांना ? आणि तेव्हाचे सर आणि आत्ताचे सर ह्यात काही फरक वाटतो का तुम्हाला?"
नेहानी माझ्याकडून माईक घेतला......आणि ती म्हणाली....
"नमस्कार मुलांनो....तुम्ही खरच सगळे खूप गोड आहात....खूप शांत पण आहात...आम्ही आमच्या शाळेत इतके कधीच शांत बसत नव्हतो....असो....केतकी......तू वाचलीयेस का गोष्ट लोकलमधली ?"
"हो  madam...."
बर...पण केतकी.....हि गोष्ट खारीये कि मी रोहित सरांना लोकलमधेच भेटले....पण तुला मी खर सांगते कि तेव्हा मला वाटलच नव्हत कि आपण हे सगळ काही जगतो आहो ते रोहित डोक्यात साठवतोय आणि ते तो लिहून काढणार आहे....त्यातल्या लेखकाला मी तेव्हा भेटलेच नव्हते.....अर्थात त्याने मला भेटवलच नव्हत...पण जेव्हा मी स्वतः ती गोष्ट वाचली.....तेव्हा माझं रोहित सरांवारच प्रेम ....त्यांच्या बद्दलचा माझा आदर आजून वाढला....आणि आजून एक.....त्यावेळेचे रोहित सर आणि आत्ताचे रोहित सर ह्यात फक्त एकच फरक आहे कि तेव्हा तो फक्त रोहित होता पण आता तो सौनिकपण आहे......"
सगळ्यांनी टाळ्या वाजवल्या....मग निमगावकर सर स्वतःच उठले आणि म्हणाले...
" पुढचा प्रश्न मी विचारणार आहे...रोहित आधार गोष्ट कशी सुचली तुला? 
"सर , आधार हि एक फार सुंदर गोष्ट आहे...मला माझ्या लिखाणातली सर्वात आवडलेली गोष्ट....पण ती मला सुचली एका बागेमध्ये...त्या बागेमध्ये एक फार रहीस कुटुंब आपली २-३ कुत्री, त्यांना सांभाळण्यासाठी  असलेले २ माणस आणि एक व्हील चेयर वर बसलेली मुलगी आणि तिला घेऊन जाणारी बाई असे सगळे घेऊन फिरायला येत असत...." रोज ते तिथे येयचे...रोज ती व्हील चेयर वरची मुलगी त्या बागेतल्या फुलांकडे...फुलपाखरांकडे बघून मनसोक्त हसायची...तिथे खेळणाऱ्या मुलांकडे पाहून स्वतःला आनंदित करून घेयची....पण ती कधीच त्या चेयर मधून उठत नसे....एकदा मी त्या बाईला विचारल....म्हणल.....
"कहो बाई....हि मुलगी रोज इथे येते....हसते ....मुलांकडे पाहून आनंदित होते...पण कधीच स्वतः त्यांच्यात जात नाही....तेव्हा ती बाई म्हणाली...."सर , तिचा एक पाय नाहीये....ती उभी राहू शकत नाही.....आधी ती खूप खेळत असे.....बागडत असे...पण आता नाही..."
ते ऐकून क्षणभर डोळे पाणावले.....आधारच महत्व मला तेव्हा कळल...आणि त्यातूनच आधार गोष्टीचा जन्म झाला...."
 



Sunday, December 23, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली - ९

" " आई" ....माझी सगळ्यात लाडकी कविता.....आणि तीच मी त्या स्नेहसंमेलनात वाचणार होतो...असो....आज मी तुम्हा सगळ्यांना त्या कवितेचा शेवट ऐकवतो....

" हे देवा!! ज्यांना नाही ही आई
  त्यांना कोण बरे तारी
  माझा धन्यवाद तुला
  तू दिलीस मला आई  "

पुन्हा टाळ्या कडाडल्या...." मुलांनो , आई ह्या शब्दाशी माझ्यामते प्रत्येकाच एक अलौकिक नातं असतं....तसं माझंपण आहे.....आज जे काय ....जसा काय मी तुमच्यासमोर उभा आहे तो केवळ आणि केवळ माझ्या आई आणि बाबांमुळे आहे.....हे लिखाणाच बाळकडू तिने मला खूप लहानपणापासून दिल.....ते म्हणजे निबंध लेखनातून....खरच तिने निबंध ला "नि" + "बंध" का म्हणतात हे मला पटवून दिलं आणि मला लिखाणच जमायला लागल...तेव्हा मुलांनो, तुम्ही आत्ता ज्या वयात आहात त्या वयात.....खरच खूप खेळा, मज्जा करा....आनंद लुटा....पण त्या बरोबरच  आईचं म्हणन नेहमी ऐका....ती व्यक्ती कधीच तुम्हाला काहीही चूक सांगूच शकत नाही....ह्यापुढच जीवन अधिक अधिक वेगवान होत जाणारे....तुम्हाला तुमचा तोल सांभाळायचा आहे...तोल संभाळण तुमच्या आईकडून शिकून घ्या.....प्रेम कारण आणि प्रेम देण तुमच्या आईकडून शिकून घ्या....
मित्रांनो, तुमच्यापैकी काही मुलांनी माझ्या ब्लोगवरची आधार गोष्ट वाचली असेल....मला तुम्हाला एवढच सांगायचं आहे की.....जो गरजू आहे त्याला नक्की मदत करा....त्याला नक्की आधार द्या....पण कोणालाही कधी आधाराची सवय लावू नका.....कारण त्याची एकदा सवय लागली कि माणूस पाची इंद्रियांनी दणकट असूनही कुबडा होतो.....
मुलांनो , शेवटची पण अतिशय महत्वाची गोष्ट....तुम्ही ज्या कोणाबरोबर राहता....त्या प्रत्येक माणसाला ओळखायला शिका....तुम्ही एकदा ओळखायला शिकलात की तुम्हाला कोणी भुलवू शकत नाही....तुमचा कोणी फायदा करून घेवू शकत नाही.....बाकी तुम्ही सगळे खूप हुशार तर आहातच पण भरपूर अभ्यास करा....वाचा ....खेळा आणि सतत सुख शोधत बसण्यापेक्षा....आलं त्यला सुख मानत चला.....बघा सुख आपोआप तुमच्याकडे येयील आणि तुम्ही  नेहमी आनंदी रहाल.....
मला इथ बोलावलत...एवढा मोठा मान दिला त्याबद्दल तुमचे मनापासून आभार....हि शाळा अशीच पुढे जाओ अश्या शुभेत्छां देतो...धन्यवाद"

परत टाळ्यांचा कडकडाट झाला .....मी माझ्या जागेवर परत येयून बसलो....नेहानी हळूच तिचा हात माझ्या हातावर ठेवला....माझ्या भाषणाला मिळालेली ह्यापेक्षा मोठी दाद असूच शकत नाही.....

Sunday, October 7, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली...८

"सुस्वागतम , सुस्वागतम ,

सरस्वती विद्यालयाच्या वार्षिक स्नेहसंमेलनात आपल्या सर्वांच स्वागत आहे..
मी मालिनी देशपांडे आपले सगळ्यांचे स्वागत करते..
सर्वप्रथम मी आजचे प्रमुख पाहुणे श्री. रोहित आणि सौ. नेहा गोरे ह्यांना दीप प्रज्वलन करण्याची विनंती करते.."

हे सगळ मला अगदी वेगळ वाटत होत....नेहमी स्टेजच्या खाली बसून गप्पा मारणारा....कधीही भाषण म्हणल, लोकांसमोर बोल म्हणल की नेहमी नाही म्हणणारा....आज त्याच स्टेज वर प्रमुख पाहुणे म्हणून आला होता आणि बोलणार पण होता...मी आणि नेहा दोघही दीप प्रज्वलन करायला उठलो....नेहा नेहमीप्रमाणेच तिथे असणाऱ्या सगळ्या बायकांमध्ये उठून दिसत होती...तिने गर्द हिरव्या रंगाची साडी नेसली होती...हातात मी दिलेलं ब्रेसलेट घातलं होत...केस काहीतरी वेगळ्याच पद्धतीने बांधले होते......नाकातली मोरणी त्या फोकस लाइट्स मध्ये चकाकत होती.... थोडक्यात काय ती सुंदर दिसत होती......दीप प्रज्वलन झालं...आणि परत मालिनी देशपांडे बोलू लागल्या

"विद्यार्थ्यांनो,

  आजचा दिवस खूप खास आहे...कारण आज आपण गोष्ट ऐकणार आहोत...एका खूप वेगळ्या माणसाकडून
त्यांची ओळख करून देयला मी बोलावते निमगावकर सरांना"
 टाळ्या वाजल्या....आणि निमगावकर सर बोलू लागले..

"मित्रांनो,

आज आपल्याला जे व्यक्तिमत्व प्रमुख पाहुणे म्हणून लाभल आहे...ते फार वेगळ आहे....काही वर्षांपूर्वी अशाच स्नेहसंमेलनात कविता म्हण म्हणून ज्याच्या आम्ही सगळे खूप मागे लागलो होतो....तोच हा रोहित गोरे......त्याने खास मला सांगितलं की सर मला आहो जाहो म्हणू नका....म्हणून मी एकरांत बोललो....त्याने आयुष्यात खूप काही मिळवलं, engineering, M.tech ते पण IIT मधून.....पण असं असूनही त्यानी त्याची लिखाणाची आवड तशीच जपली आहे...हे मला तेव्हा कळलं जेव्हा मी त्याचा ब्लॉग वाचला....त्याचक्षणी मी ठरवलं होत की त्यालाच बोलवायचं ह्यावेळी स्नेहसंमेलनात प्रमुख पाहुणे म्हणून....
आणि मुलांनो गोष्ट झाल्यावर तुम्ही त्याला प्रश्न विचारायचे आहेत.....तेव्हा आता जास्त वेळ न घेता मी सरळ माईक रोहितच्या हवाली करतो...."

पुन्हा टाळ्यांचा कडकडाट झाला...मी माईक जवळ गेलो.....आणि पहिला शब्द उच्चारला...

"आई "






Friday, October 5, 2012

कधीतरी....एक आशा

कधीतरी नको वाटतील...लुबाडणारे हात
कधीतरी १०:१० हून पुढे....सरकेल हे घड्याळ
कधीतरी बदलेल काळ वेळ आणि गती
सामान्यांना जाव लागणार नाही उगाच मग सती 

कधीतरी चालतील गाड्या सूर्य शक्तीवर
तेव्हा दिसेल पेट्रोल विकलेले रस्त्यावर
कधीतरी वादळ घेऊन येयील नवी क्रांती
सामान्यांना जाव लागणार नाही उगाच मग सती

कधीतरी अन्नाशिवाय सुखी होईल जीवन
पाण्याशिवाय जमिनी होतील अन श्रीधन
कधीतरी आयुष्याला नसेल कसलीच भीती
सामान्यांना जाव लागणार नाही उगाच मग सती

कधीतरी होईल भ्रष्टाचाराची सवय
नेत्यांनाच वाटेल तेव्हा पैसे खाण्याचे भय
कधीतरी होईल त्यांच्या भुकेची माती
सामान्यांना जाव लागणार नाही उगाच मग सती



                                                                          - सौनिक 

Tuesday, September 18, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली...७

मी  ट्रेन मधून परत हॉटेल वर चाललो होतो ...तेवढ्यात  एक मेल आला....मी ओपन केला ...त्यात लिहल होत...
आदरणीय सर,
                      स.न .वि.वि 
मी सर्वप्रथम माझी ओळख करून देतो. मी मनोज निमगावकर ....हेडमास्तर , सरस्वती विद्यालय, औरंगाबाद . मी आपले ब्लॉग नियमित वाचतो आणि ते मला खूप आवडतात...हल्लीच तुम्ही लिहलेली , ""मरीन लाईन्स, समुद्र आणि मी ही गोष्ट तर खूपच मनाला भावणारी आहे...त्यात मांडलेली समुद्राची व्यथा आणि त्याला जबाबदार असणारी संपूर्ण मानवजाती ह्याची सुंदर आणि मार्मिक  मांडणी त्यात केली आहे....मी ह्या गोष्टीनी खूप प्रभावित झालो आहे. माझी तुम्हाला एक विनंती आहे ......येणाऱ्या आमच्या शाळेच्या वार्षिक स्नेहसंमेलनात कृपया आपण मुलांना एक छोटी का होईना गोष्ट सांगावी....कारण ह्या देशाच्या येणाऱ्या भविष्याची कल्पना ह्या देशाचे भविष्य असणार्या ह्या मुलांना कळणं आवश्यक आहे....तरी आपण आपल्याला योग्य असणार्या तारखा मला कळवाव्यात....आणि येताना नेहा madamला पण घेऊन या ...मला त्यांना भेटायची फार इच्छा आहे..त्या तुम्ही लिहल्या आहेत तशाच आहेत का ह्याची मला खुप उत्सुकता आहे....आपण नक्की याल असे गृहीत धरूनच मी कार्यक्रमाची रूपरेषा आखणार आहे .....आणि हो अश्याच गोष्टी लिहित रहा....धन्यवाद 

आपला कृपाभिलाषी ,
          मनोज 

त्यांनी शेवटी त्यांचा नंबर आणि पत्ता दिला होता.....मला एकदम काही कळेनाच....मी आणि मुलांना गोष्ट .....हे काहीतरी विचित्र वाटत होत..आणि माझ्यापेक्षा नेहालाजास्त आग्रहाच आमंत्रण होत .....बहुदा .....मी जरा जास्तच चांगल लिहलय तिच्याबद्दल गोष्टीमध्ये असं मला वाटल....पण....मनाला समाधान पण वाटल....आपल लिखाण जाणणारे  आणि ते इतरांपर्यंत पोहचाव म्हणून प्रयत्न करणारे पण लोक आहेत हे पाहून मला खूप आनंद झाला....मी ताबडतोब त्या मेलला reply  लिहिला ...

नमस्कार मनोज सर ,

                              आपले खूप खूप आभार मला ह्यायोग्य सामाज्ल्याबद्दल....पण मी इतका मोठा नाही....लिखाण हा माझा छंद आहे .....तुम्हाला हे लिखाण खूप आवडल हे ऐकून खूप आनंब्द झाला ...मी तुमच्या शाळेत नक्की येयीन....पण एक विद्यार्थी म्हणूनच....त्या विद्यार्थ्यांशी गप्पा मारायला.....तेव्हा कोणतीही औपचारिकता नको....आणि हो मी नेहाला नक्की आणीन...तिला पण मुलांच्यात राज्मायला खूप आवडत....तेव्हा तुम्ही सांगाल ती तारीख मला मान्य असेल.....मी नक्की येयीन.....धन्यवाद 

आपला आज्ञाधारक,

      रोहित   


Thursday, September 6, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली ....६

"भय्याजी, २ पानीपुरी लगावो.....
नेहा , आग मला नकोय....
अरे  काय रे....मी एकटीने खायची का मग?  शेट बाबा, तू असाच करतोस...
बर्र ऐक न एक काम करू ,एक प्लेट घेऊ आणि एकत्र खाऊयात.....चालेल
आता कस बोललास माझ्या मनातल....:"
त्या भय्याने लगेच पाणीपुरी बनवली.....पहिली पाणीपुरी नेहाने घेतली....तिच्या चेहऱ्यावरच समाधान अलौकिक होत.....तीच ते निरागस सोंदर्य अनुभवायची परत एक संधी मला ह्या पाणीपुरीने दिली होती....
" जानू, काय म्हणतोय तुझा समुद्र?,  आणि तुझा marine drive? ,  नेहा म्हणाली....
  काही नाही...नेहमीसारखाच फुललेला...होता  marine drive आणि माहितीये शोना , आज परत त्यानी मला  नकळत ती गोष्ट दिली...जी माझ्या हृदयाच्या अत्यंत जवळ आहे.....
हो ते मला माहितीये....पण जानू हे marine drive,  समुद्र आणि मी .....हि गोष्ट तुझ्याशी रीलेटेड आहे का?
का  ग? आज वर कधी तू मला माझ्या ब्लॉग बद्दल विचारल नाहीस आणि आज एकदम...
नाही असच....सांग ना....
सांगीन निवांत.....पण आता आपल्याला हॉटेलवर गेलं पाहिजे ...आपल्याला दोघांनाही ८:३०-९ ला परत बाहेर पडाव लागेल.." 
एकदाची ती पाणी पुरी आटोपली...आम्ही  taxi  पकडली आणि निघालो... हॉटेलला पोहचलो....थोड्यावेळ आराम केला आणि परत  बरोबर ९ ला बाहेर पडलो....नेहाला अंधेरीला जायचं होत..  ती वेस्टर्न ने निघाली आणि मी सेन्ट्रलने ठाण्याकडे निघालो...... माझ्या बोल्ग्वरची हि नवीन गोष्ट लोकांना खरच खूप आवडत होती....पण त्यापेक्षाही नेहाला ती कुठेतरी माझी गोष्ट वाटत होती हे ऐकून थोडा आनंदही झाला आणि थोड आश्चर्यही वाटलं....पण ह्या पाणीपुरी आणि गोष्टीच्या नादात तिच्यासाठी घेतलेल्या बांगड्या तिला देयच्या मी विसरलो होतो....हे माझ्या लक्षात आल...तेवढ्यात आज खूप दिवसांनी मी विक्रोळी स्टेशन वरून गेलो ....अन एकदम जुन्या आठवणी जाग्या झाल्या....



Wednesday, August 29, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली.....५

" हेलो नेहा, कुठपर्यंत आली आहेस?
  मी कल्याणला पोह्च्लीये...तू कुठे आहेस?
  मी आलोय दादरला.....इस्टलाच उतर....मी थांबलोय platformवर"
  पहाटेचे ५ वाजत होते...मी कसे बसे डोळे उघडे ठेवत होतो...तेवढ्यात  announcement झाली...ट्रेन वेळेवरच येणार असल्याचे त्या बाईने सांगितले.....पहाटेच दादर स्टेशन म्हणजे तर बेघर लोकांच वसतिगृहच होऊन जात.....जिथे जागा मिळेल तिथे लोक झोपतात...जे मिळेल ते खातात......हे सगळ पाहून खरच त्या लोकांची दया येते....सगळ्या गोष्टींच होणार बाजारीकरण आणि त्यामुळे आयुष्याचा घसरत चाललेला भाव....हीच त्यामागची कारण.....तेवढ्यात पुन्हा announcement झाली....मी A/C च्या बोगी येतील अश्या ठिकाणी जाऊन उभा राहिलो....ट्रेन आली...हळू हळू लोकांनी उतरायला सुरवात केली....बराच वेळानंतर नेहा उतरली....तिने आज मोरपंखी रंगाचा ड्रेस घातला होता...केस मोकळे सोडले होते...कानात मोरपंखी रंगाचेच मोठे रिंग घातले होते...थोडक्यात काय तर ती नेहमीप्रमाणेच खूप सुंदर दिसत होती....मी पटकन तिच्या दिशेने धावलो....तिने मला पाहिलं....
" hi jaan....good morning...मी तुझी झोप disturb केली ना.....sorry..
  its ok shona......आणि मला तर तू केव्हाच disturb  केल आहेस.....त्याची सुरवात ह्याच स्टेशन वर झाली  होती....आठवतंय?
हो..न आठवायला काय झालं...तू नाही का ९:३० ची लोकल पकडायला चक्क सकाळी लवकर उठय्चास....मी पण तुझ्यासाठी जागा पकडून ठेवायचे....
काय मस्त दिवस होते न त शोना ....
hmmmm.... पण आता पण मस्तच आहेत की....आज परत आपण त्याच स्टेशनवर आहोत....वेळ थोडी वेगळी आहे....पण आता आपण जाणार कुठे आहोत.....?
मी परेलला हॉटेल केलाय बुक...
चला मग जाऊया आता...थोडा पडून मग मलाही जायचय अंधेरी ....मग त्यानंतर शॉपिंग पण करायचय...अरे हो आईंना सांगून टाक न...मी पोचले ते...आणि सगळ्यात पहिले .....पाणीपुरी खाऊयात...
नेहा??....पाणीपुरी??  पहाटे ५:३० वाजता? शुद्धीवर आहेस ना?
अरे , असं कुठ लिहलय का की सकाळी ५:३० ला पाणीपुरी खाऊ नये म्हणून?
आग पण ही काय वेळ आहे का?
हे  बघ तुला नसेल खायची तर नको खाऊस, मी खाणारे....पैसे दे मला...
नेहुडी...आग ऐक न जरा...आता नको ना...आपण संध्याकाळी पक्का खाऊयात...
पैसे दे....
मी गुपचूप खिशातून ५० ची नोट काढून दिली आणि नेहाची bag  धरून उभा राहिलो...


  

Wednesday, August 22, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली....४

"मुंबई?, सोना खेचतियेस न माझी?......काये म्हणजे?....
 अरे राजा, तुला मागे एवढा मोठा आवाज येत नाहीये का?... मला काय करायचं तुझी मस्करी करून?
तसं नाही ग राणी...पण आधीच मला जुन्या आठवणींनी कावरबावर केलाय त्यात आजून तुझी मस्करी add  झाली तर मग कसा होईल ?
काही होणार नाही....मी ५ वाजता पाहटे पोहोचतिये  दादरला...तू येतोयेस मला घेयला...
काय?....ठीके मी येतो ५ वाजता दादर....
चल ठेवते फोन आता....सारखा आवाज जातो-येतो आहे....
 बर चल  bye"
 असं म्हणून मी फोन ठेवून दिला.....तेवढ्यात मला समोरच बांगड्या आणि कानात्ल्यांच दुकान दिसलं...मी धावत तिथे गेलो.....तिथे बरीच गर्दी होती....मी तसाच आत घुसलो.....तिथे मस्त मोरपंखी रंगाचे  खडे असलेल्या बांगड्यांचा सेट होता....मी तो उचलला.......त्या दुकानदाराने तेवढ्यात मला टोकल आणि म्हणाला ....
"साब वो बिका हुआ है...आप दुसरा देख लीजिये 
  अच्छा, फिर मुझे ऐसाही दुसरा सेट दे दो भाई 
  इसमे एक हि सेट आता है सरजी...आप कोई दुसरा पसंद करलो 
  क्या भाई तुम भी..किसने लिया है येह्वाला 
 वो साबजी ने..... जो अंदर ड्रेस मटेरीअल देख रहे है"
 तेवढ्यात मला तश्याच प्रकारचे खडे असणारा पण मारून रंगाचा बांगड्यांचा सेट दिसला....मी तो उचलला ...आणि म्हणल 
"ये कितने का है?" 
 ये २८० का है....
क्या? इतना मेहंगा क्यू?
माल देखिये न साब....पुरा गोल्ड प्लेटिंग किया हुआ है....
अच्छा  ठीक है देदो ये"
मी तो सेट घेतला...तेवढ्यात सुरेशचा फोन आला....ते चर्चगेटला पोहचले होते....मी त्यांना बाहेर येयून थांबायला सांगितलं.....आम्ही बाहेर भेटलो....तिथून taxiनी थेट सम्राटला गेलो...तिथे मस्त गुजराथी थाळी मागवली....एवढे सगळे पदार्थ एका ताटात पाहून तो client तर चाटच पडला होता बहुदा....त्याला काय काय खावं आणि कशाबरोबर खावं हे काळतच नव्हत...पाण्याऐवजी ताक देणारे एकमेव हॉटेल असाव असं मला पण वाटत होत...नेहाची आवडती उन्दिओची भाजी होती...तिला आणि मला आवडणारी कढी होती....असा विचार करत असतानाच माझा फोन वाजला..
"हेलो,
हेलो, अरे आई बोलतीये.....नेहा मुंबईला येयला निघालीये...
हो माहितीये मला....तिने फोन केला होता....
आता ती आल्यावरच जां सिद्धिविनायकाला नाहीतर एकटाच जाऊन येशील..
आई हे सांगायला तू इतक्या रात्री फोन केला आहेस?
हो कारण मला माझ्या मुलाबद्दल पूर्ण खात्री आहे....तुझ्या काही हे लक्षात येणार नाही म्हणून आठवण करून देयला फोन केला...जेवण झालं का?
हो आई आताच झालं....
बर मी नेहाला तस सांगितलं आहेच पण परत तुझ्या कानावर घालते...येताना तिच्या आईसाठी छानसी साडी घेऊन या...त्या येणारेत न पुढच्या आठवड्यात...मला आणू नका....खूप साड्या आहेत...
आई आग साडी तिथे नाही का मिळत....
इथे महाग आहे....तू गुपचूप सांगितलेलं कर...नेहा आणेलाच....पण उगाच तिला बोलू नकोस...तिला हवी ती आणि हवी तशी साडी घेऊ दे....
बर बाबा....तुम्ही ना...चल आता ठेवतो....
bye"
 माझं हे सगळ बोलण ऐकून सुरेश गालातल्या गालात हसत होता...मी मात्र आता पूर्णपणे मनाची तयारी केली होती....नेहा येणार होती....म्हणजे आता ती तीची आणि आईची असं दोघींचं शॉपिंग करणार हे नक्की होत.....

     

 


Saturday, August 18, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली....३

"हेलो , अरे सुरेश, आहात कुठे तुम्ही? मी किती वेळापासून चर्चगेटला थांबलोय..?...
अरे,  पोहचतोच आहे रे....दादरला आहे...
ok, मी वेस्टला थांबलोय...बाहेर आलास की फोन कर...."
बर  बर...
फोन बंद करून मी तिथेच स्टेशनवर एक बाकावर बसलो...दोन मिनिट डोळे मिटले...आणि ते जुने दिवस आठवू लागलो....ती ९:४५ ची ठाणे लोकल.....माझी तीच लोकल पकडायची घाई....नेहाच मला त्याच लोकल मध्ये भेटण....सगळ कस आकस्मित होत...कधीही अश्या गोष्टींची अपेक्षा मी केली नव्हती....पण त्या एकामागोमाग एक घडत गेल्या...मग मी काही गोष्टींची अपेक्षा करू लागलो...त्यापण माझ्या मनाप्रमाणे घडू लागल्या...आणि अचानक एक गोष्ट अपेक्षेपेक्षा वेगळी घडली की मी ह्या सगळ्या गोष्टी विसरायचं ठरवलं.....पण आज इथे marine  driveला आल्यावर परत त्या सगळ्या अपेक्षा, आठवणी जाग्या झाल्या...रात्रीच्या सुन्न एकांतात अचानक पैजणांचा आवाज आल्यासारख झाल होत....आवाज तर येत होता पण तो आवाज करणारी पैंजणे मात्र गवसत नव्हती....आयुष्य जणू डिंकासारख झाल होत....वेळेला घट्ट चिटकून बसलेलं....सगळ असूनाही काहीतरी नसल्याची सल सारखी बोचत होती....पण मी हे सगळ मनात कोंडून ठेवलं होत....तेवढ्यात परत माझा फोन वाजला....ह्यावेळी आईचा फोन आला होता...
" हा बोल आई...
   कुठे आहेस? झाली मीटिंग व्यवस्थित ? काही फोन आला नाही म्हणून विचारलं...
   हो मस्त झाली मीटिंग....आता चर्चगेटला आहे...त्या clientला जेवायला घेऊन जायचय न म्हणून थांबलोय....
   बर आरे येताना सिद्धिविनायकाला जाऊन ये रे ...बर्याच वर्षांनी गेलायेस मुंबईला, म्हणून म्हणल सांगाव   खास फोन करून...
     मी जाणारच होतो आई... ठीके ते लोक येतील आत्ता बहुतेक त्यांचाच फोन येतोय...मी करतो परत तुला फोन , ठेवू आता?
     बर बर .....सांभाळून राहा....
    bye..."
फोन  ठेवला....पाहतो तर काय नेहाचे ५ missed call.... मला नेहमी न उलगडलेला प्रश्न आहे की आई आणि नेहा मला एकाच वेळी कसाकाय फोन करतात....
मी परत नेहाला फोन केला...
" हेलो,
  काय हेलो?
  अरे आपली बायको आहे , तिला आपली काळजी आहे , लक्षात आहे की विसरलास? 
अरे सोना , मी  marine driveवर आलोय...म्हणून मी विसरून गेलो ....कारण मी आपल्या जुन्या आठवणीत रमून गेलो होतो...तू आजवरच मला दिलेलं सगळ्यात रोमांटिक गिफ्ट आठवत होतो...
बर बर...आता मस्का पुरे....मला नाही केलास ते ठीक आहे पण आईंना केलास ना फोन?  त्या जास्त काळजी करतात? 
तिचाच आला होता आता फोन जेव्हा तू मला ५  वेळा फोन केलास....तू आहेस कुठे पण....??
ट्रेनमध्ये?
कुठे चाललीयेस?
मुंबई...."
    


 

Tuesday, August 14, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली.....२

तेवढ्यात माझा फोन वाजला...एकदम दचकलो ....पाहिलं तर सुरेशचा फोन होता......माझा ऑफिसचा कलीग ....मी फोन उचलला 
" हेलो, काय रे सुरेश?
 समीर आहेस कुठे?  केव्हाचा फोन करतोये?  उचलत का नाहीयेस?  काय आहेस कुठे? 
 अरे काही नाही.....सोड बोल न....काय काम आहे?
अरे , काय समीर विसरलास न?...आज आपल्याला इथल्या clientला पार्टीला नेयचं होतं न.....मीटिंग नंतर नाही का आपण बोललो होतो.....तू आहेस कुठे?
मी आता चर्चगेटला आहे.....अरे यार मी जाम विसरलो.....बर कुठे जायचय आपल्याला, सांग मला, मी येतो तिथे.. 
अरे आता तूच तिथे थांब. आम्हीच येतो तिकडे. मग सम्राटलाच जाऊ जेवायला.
बर, अरे पण त्याला आवडेल का सम्राट ?
अबे खाईल न.....तसही त्याला काय कळतंय पंजाबी आणि थाळीतला फरक...."
बर या मग...मी इथेच थांबतो..." असं म्हणून मी फोन ठेवून दिला....डोक्यातल विचारांच चक्र मात्र तसच चालू होत....असं वाटत होतं की, सतत कोणीतरी माझ्याबरोबर हात धरून चाललंय .......किंबहुना ह्या जागेला मला एकट्याला असं इथे चालताना  पहायची सवय नव्हती म्हणून असेल कदाचित.....पण  असो घडणाऱ्या गोष्टींना फक्त पहात राहण्यापलीकडे तेव्हा माझ्या हातात काहीही नव्हत.....लोक नेहमी म्हणतात प्रत्येक मुंबईकराच स्पिरीट खरच अफाट आहे.....पण प्रतेय्क मुंबईकराची सल्ण्याची क्षमताही अफाट आहे ह्याचा प्रत्यत त्या दिवशी मला  marin driveवर मिळाला.....

Monday, August 13, 2012

पुन्हा गोष्ट लोकलमधली......१

आज खूप दिवसांनी MARINE DRIVE वर आलो होतो......ऑफिसच्या कामासाठी मी मुंबईला आलो होतो.......एक विलक्षण आनंद पण होता ....पण एक हुरहुर सारखी बोचत होती......की मला आनंद का होतोय ?.......तेव्धाय्त माझी नजर त्या हॉटेलवर गेली.....जिथे मी माझ्या आयुष्यातला आजवरचा सगळ्यात रोमांटिक वाढदिवस साजरा केला होता.......मी तिथे गेलो......सूर्य मावळला होता......संधिप्रकाश जणू रात्रीची चाहूल देत होता.....मी त्या हॉटेलमध्ये जाऊ लागलो.....मी भूतकाळात केव्हाच हरवलो होतो. आजवर ह्या जागेन मला नेहमी दिलच होत........पण आज खरच मी निर्मळ मानाने आलो होतो.....काहीही न स्वीकारण्याच्या आशेने......फक्त एकच गार्हाण घेऊन...की आजवर दिलेली कुठलीही गोष्ट ह्या जागेनी कधी परत घेतली नाही....मग ती एकच गोष्ट का हिरावून घेतली.......तेवढ्यात त्या हॉटेलच्या वाटेवरचे दोन्ही बाजूचे दिवे लागायला सुरवात झाली.....जणू खरच मी भूतकाळ जगत होतो......मी त्या वाटेच्या शेवटी पोहचलो......तिथे मात्र काळोख  होता आणि माझ्या तोंडातून चटकन निघून गेल......

"नेहा " ...... 

Monday, July 9, 2012

तू मज दिसता.....

तू मज दिसता ......भुललो गं
अनाम ओढ, अनाम प्रेम....अनाम सारे झाले गं
तू  मज दिसता....।। धृ ।।

डोळ्यामधले अवघे सगळे .....कानी माझ्या आले गं
तू मज दिसता.....।। १ ।।

गालावरली  नाजूक, सुंदर......लाज मनाला डसली गं
तू  मज दिसता ...।। २  ।।

मागे बघता वळून ऐसे .....पाय इथेच अन् रुतले गं
तू मज दिसता ....।। ३ ।।

वेळ निराळी होती कैसी.....श्वासही क्षणभर रमले गं
तू मज दिसता.....।। ४ ।।

कळले होते ऐकून मजला .....प्रेम ऐसेच होते गं ....
तू मज दिसता ....भुललो गं .....सखे तू मज दिसता भुललो गं ।। ५ ।।


----------------------------------------------------------------------सौनिक......................

Wednesday, June 27, 2012

मुंबई-पुणे-मुंबई

"आज जाने की जीद ना करो ........sssssss
युही पेहरो में बैठे रहो.......आज जाने की जीद ना करो"

मी  गुणगुणलो.......आणि तिला म्हणल...."हे म्हणतेस कां?
अरे...हे..?? पण मला पूर्ण गाण माहित नाही....आणि चाल पण नीटशी आठवत नाही ना....थांब त्यापेक्षा एखाद मराठीच आठवते.....
तुला सलील-संदीपच येत एखाद गाणं...??
त्यांची  एवढी म्हणत नाही रे मी.....त्यांची गाणी
मग??
हि गुलाबी हवा म्हणू..??
पण मग ते मला नीटसं येत नाही....
अरे माझ्या बरोबर म्हण ना...
नको त्यापेक्षा तूच म्हण.....फक्त...
तिने  गाण सुरु केलं....
हि गुलाबी हवा.....वेड लावी जीवा....
हाय  श्वासातही...... ऐकू ये मारवा """
खरच तिचा आवाज खुपच गोड होता...without background music सुद्धा ती खूप सुरेख गात होती....बसमधले सगळे आमच्याकडे पाहायला लागले होते....समोरच्या घोरणाऱ्या माणसाने आता गाण्याच्या लयीत घोरायला सुरुवात केली होती....त्या मागच्या मुलीची खिडकी उघडायची धडपड चालूच होती....मी मात्र आता डोळे मिटून शांतपणे गाण ऐकत होतो....तिने पाहिलं कडव म्हणल....सुंदरच गात होती ती.....तिने गाण थांबवल....कारण परत तिचा फोन वाजला होता....असं वाटलं...त्या फोनला पायाखाली चिरडून माराव....पण तो फोन कट झाला.....
तेवढ्यात खालापूरचा टोलनाका गेला.......driverने फूडमॉलकडे गाडी वळवली ......आणि आमची गाण्याची मैफिल आर्ध्यातच थांबवत .....आम्ही मध्यांतर सुरु केला....


  

Sunday, June 17, 2012

आई-बाबा तुमच्यासाठी......

आज आई एकदम म्हणाली.....गालावर हात फिरवत....किती मोठा झालास रे......२४ पूर्ण....आणि मला एकदम जाणवल...२४ पूर्ण......बापरे.....ह्या  २४ वर्षात  .....सगळ किती बदललं आहे....सगळ किती वेगळ आहे....पण बदलले नाहोईयेत ते फक्त माझे आई आणि बाबा....ते तसेच आहेत....मला आजून लहान समजणारे.....माझ्या हर स्वप्नांसाठी झटणारे....हर हट्टासाठी असणारे.....माझ्या हर वाटेवर...माझा  हात पकडत चालणारे.......पुढे आजून अनेक बदल होतील......नवीन गोष्टी आयुष्यात येतील......पण आई आणि बाबा....तुमच्या दोघांच स्थान तेच राहील...हे हात परत तसेच तुमच्याकडे येतील......तुमची साथ घेयला.........तुमचा आशीर्वाद असाच नेहमी माझ्या पाठीशी असू दे.....आज fathers day...बद्दल...मनातल्या काही गोष्टी वाटल...सगळ्यांना सांगाव्या.....कारण त्या फक्त माझ्याच मनातल्या नाहीयेत...तर हरेक मुलाच्या आणि मुलीच्या मनातल्या आहेत.........हो ना?.....

शेवटी......

बाबा तुम्हाला ह्या दिवसाच्या खूप खूप शुभेच्छा......!!!!!!

       
                                                                                                            -  सौनिक (सौरभ संजय नेने )

Monday, June 11, 2012

मुंबई-पुणे-मुंबई

नुकतीच झोप लागली होती.....त्या समोरच्या माणसाच  घोरणं  पण थांबलं होत....शेजारचा फोन पण बंद पडला होता......मोबाईल वर माझ आवडत गाण पण लागलं होत. तेवढ्यात ती शेजारची मुलगी म्हणाली.....
" excuse me, पाणी आहे?? माझ्याकडच पाणी संपलय.....मी जड झालेले डोळे उघडत तिला बाटली काढून दिली....परत ती म्हणाली....
" तू काय करतोस?
  मी अगदी बोलू कि नको अश्या स्वरात म्हणालो 
"मी सध्या PG करतोय....."
  "PG , बापरे इतका कस शिकवत रे तुम्हा लोकांना ?"
  excuse me?? म्हणजे?....आपण किती वेळापासून ओळखतो एकमेकांना?
  i guess from last 1:48 minutes....का रे??
 बर काही नाही..तू काय करतेस....??
 मी singer आहे....professional मराठी सिंगर....
ते हि म्हणाली आणि माझ्या डोळ्यावरची झोप गायब झाली
 काय??
 नाव काय तुझ??
कां आता का?? आपण किती वेळापासून ओळखतो एकमेकांना अस विचारू का मी?
बर नको सांगूस....
गार्गी कुलकर्णी...माझे stage shows असतात....उद्याच चाललीये मी.....दुबईला....म्हणून सिद्धीविनायकाच्या दर्शनाला आले होते.......
हो का....मी पण ब्लोग लिहितो.....कविता लिहितो.....
अरे वां .....
मी लिंक देईन नक्की वाच......
हो वाचेन न नक्की......
अरे ....मी विसरलोच.......एक एवढी मोठी सिंगर असताना .....मी मोबाईल मधली गाणी का ऐकतोय......एक गाण होऊन जाऊ दे....
अरे छे ...बस मध्ये कुठे....सगळे लोकं आपल्याकडे पाहतील....
त्यांना पाहू देत न...अस समज हे सीट म्हणजे तुझ स्टेज आहे....आणि बाकीचे सगळे सीट म्हणजे प्रेक्षक आहेत....आणि होऊन जाऊ दे गाण .....
एका अटीवर
तू पण माझ्या बरोबर म्हणायचस....
मी कुठे ?? आम्ही बाथरूम मध्ये गाणारी माणस 
मग तू पण समज न तुझ्या सीटला बाथरूम ...आणि म्हण....
बर चल  म्हणेन.....कुठला म्हणतीयेस गाण ??
थांब जरा विचार करू दे...."
अचानक.....प्रवासामध्ये वेगळीच energy आली होती....कोणीतरी आस्था चानेल लावलेल असताना त्यावर अचानक Tom and Jerry लागल्यासारखं झाल होत.....
 


Wednesday, June 6, 2012

मुंबई-पुणे-मुंबई

"खरच रे तुमच्या चेंबूरचा वडापाव खुपच भारी आहे ...जातोयेस न तू अजिंठा पहिला??".....असं काहीस त्यांच बोलणं चालू असतानाच मला पण call आला
" हेलो क्या कर रहा है??
   काही नाही रे.....घरी चाललोय ...पुण्याला...
  लेकिन किसके साथ है??....आवाज तो बहोत आ रहे है....
  अरे काही नाही रे.....एक मुलगी आहे शेजारी....केव्हापासून बोलतीये फोनवर.....वैतागलो यार....
  okokok बर अरे तू परत कधी येतो आहेस?
  मी सोमवारी परत येयीन....का रे..?
  काही नाही रे.....असच विचारतोय....ठीके बोलू मग नंतर...
  ok चल ठेवतो" असं म्हणून मी फोन ठेवून दिला....
  त्या मुलीच आजून बोलण चालूच होत....समोरचा माणुस  अतिशय प्रचंड आवाजात घोरत होता...त्याच्या शेजारच्यानी त्याच्याच खांद्यावर मान टाकली होती, तरी त्याला काही पत्ता नव्हता...मागच्या सीट वरच्या जोडप्याची लहान मुलगी दर दोन मिनिटांनी भोकाड पसरत होती.....का तर म्हणे तिला खिडकीमधून हात बाहेर काढायचा होता.....आणि शिवनेरीच्या खिडक्या उघडत नाहीत....पण मी मात्र आता डोळे मिटून झोपायचं ठरवल होत....तेवढ्यात परत त्या मुलीची काहीतरी खटपट चालू झाली होती.....मी जड झालेले डोळे उघडत तिच्याकडे पाहिलं......ती लगबगीने तिच्या  blackberry mobile मधलं sim card काढून कुठल्यातरी फडतूस LG mobile मध्ये टाकत होती.....ज्याक्षणी तिने ते कार्ड त्या mobile मध्ये टाकल ....फोन वाजला....
"अरे sorry......फोनची battery संपली....म्हणून दुसऱ्या फोन मध्ये कार्ड टाकत होते....sorry म्हणल न.. आता कशी संपली battery म्हणजे काय?.....बर ते सोड...काढलीस का तिकीट अजिंठ्यची? "
आता मात्र हे फार होत होता.....मला सहन होत नव्हतं.....आणि तितक्यात बस बोगद्यात गेली फोनची रेंज गेली....आणि एकदाचा तो मोठा call संपला....असं वाटल हा बोगदा संपूच नये....मला थोडी शांतता तरी मिळेल....सकाळी काय पाहून निघालो होतो काय माहित की.....कधीही कंटाळवाणा न वाटणारा मुंबई-पुणे प्रवास मला नकोसा झाला होता......मी मनाशी ठरवलं....आता कसलेही कितीही मोठे आवाज आले तरी उठायचं नाही आणि डोळे मिटले.... 



Tuesday, May 29, 2012

मुंबई-पुणे-मुंबई


"  मुख्तसर...... मुलाकात है .......अनकही....... कोई बात है.......
रातकी.......शैतानिया.......या अलग..... ये जजबात है....."" 

हे नवीन गाण मी लावल होत......आवाज फुल केला होता.....मला बाहेरच काही ऐकू येणार नाही ह्याची पूर्ण खबरदारी मी घेतली होती....मस्त पाय लांब केले....आणि डोळे मिटून शांतपणे गाणं ऐकणार तोच....गाण्याच्या volume पेक्षा मोठ्या आवाजात कोणीतरी म्हणाल...
"वैतागले यार मी ह्या शिवनेरीत.....पाई निघाले न तर ह्या पेक्षा लवकर पोचीन....."
मी हेडसेट कानातून काढले...तर माझ्या शेजारच्या सीट वरचीच ती मुलगी जोरजोरात बोलत होती....मी दोन मिनिट तिच्याकडे पाहिलं आणि स्वतःशीच हसलो...पुन्हा कानात हेडसेट घालणार तोच....
"तुमच्याकडे आमटीमध्ये खूप मसाला घालत असतील ना ??....आमच्याकडे तर मसाला कमी आणि most of the times...चिंच गुळच असतो........मला न आता खूप भूक लागलीये......आताच गाडी चेंबुरला थांब्लीये....तुमचं चेम्बुर....शेंगावाला आलाय....शेंगा घेऊ का मी....." असं म्हणून तिने शेंगा घेतल्या....परत फोन वर बोलायला सुरवात केली....
"शेंगा घेत होते....बोल.....हा आपण काय बोलत होतो....हान आमटी......अरे पण ते सोड....तुमच्या चेम्बुरचा वडापाव खूप छान असतो म्हणे....हो न....?? थांब गाडी थांब्लीये....पटकन उतरून घेऊन येते....असं म्हणून तिच्या हातातलं जे काय सामान होत तिने माझ्या मांडीवर अक्षरशः फेकलं ....आणि ती खाली गेली....वडापाव घेऊन आली....परत फोनवर बोलण सुरु झालं.....तिच्या आजिबात लक्षात नव्हत की तिने तिची पर्स माझ्या मांडीवर ठेवलीये म्हणून......मी निमुटपणे हा सगळा तमाशा बघत होतो.....प्रवासाला सुरुवात होऊन अवघे ३० मिनिटं झाले होते....ज्या गतीने ती मुलगी फोन वर बोलत होती....ते पण वडापाव खाता खाता....आणि आमटी सारख्या फालतू विषयावर ते पण तीच सगळ सामान माझ्या आन्गावार टाकून की ज्याच्याशी तिचा काही एक संबंध नाही.....मला दोन मिनिटं काहीच कळत नव्हत....मी ती कोणाशी बोलतीये ह्याचा अंदाज लावायचा प्रयत्न सुरु केला.....आणि शेवटी तिला मी पकडल....ती बोलत होती...
"हो अजिंठा पहा रे.....मस्त सिनेमा आहे....
बरोबर आहे मी सांगितल्यावर तर तू नक्की जाणार नाहीस....
माझ्यासाठी तरी जा....गाणी चांगली आहेत...."
ती नक्की तिच्या त्याच्याशी बोलत होती....मी जोरात खोकायचा प्रयत्न केला पण तो विफल झाला.....तिला धक्का लावायचा प्रयत्नही....फोल ठरला....शेवटी मी उठून तिला चांगलं ऐकवणार तोच तिने माझ्याकडे पाहिलं....तिने कानात तीन ठिकाणी कानातले symetrically घातले होते.....डोळ्यामध्ये खुपसार काजळ आणि पापण्यांभोवती खुपसारा  make-up केला होता....ती म्हणाली...
अरे दोन मिनिट होल्ड कर....
sorry बरका....माझ्या लक्षातच नाही आल....असं म्हणून तिने माझ्या हातातली पर्स घेतली आणि परत फोनवर बोलायला सुरवात केली...फोन वर नक्की तिचा तो होता की नाही मला माहीत नाही पण मुंबई-पुणे प्रवासातली माझ्या झोपेची  पहिली तब्बल  ४५ मिनिट त्या मुलीने घालवली होती हे खरे..... 
  

Sunday, May 27, 2012

मुंबई-पुणे-मुंबई

कसबसं ६ च्या बसच तिकीट मिळाल.....बस आजून आलीच नव्हती.......त्या मुलीची पुण्याला पोह्चायची तगमग काहीतरी वेगळीच होती.....ती परत माझ्याजवळ आली आणि म्हणाली....
" हे तिकीट परत घेतात का??
 का? काय झालं?
 काही नाही मला खूप उशीर होईल पुण्याला पोहचायला...
पण मग तू कशी जाणार आहेस.....
ती काय समोर नीता volvo उभी आहे.....त्यानी जाते पटकन...
अरे मग आधीच जायचस न....तिकीट कशाला काढलस...?? आता ते परत घेत नाहीत...
मी अस करते...त्यापेक्षा मागे रांगेत कोणाला तरी विकते.....black मध्ये??
काय??? hehehe....कर तुला काय करायचं ते...."अस म्हणून मी पाण्याची बाटली आणायला गेलो...बाटली घेतली परत आलो तर बस लागलेली होती....सारखी announcement होत होती....
"६ वाजता सुटणारी A/C शिवनेरी बस नंबर ४५६७ फलाट क्रमांक एक वर उभी आहे....ती औंध मार्गे जाते..धन्यवाद..." बस नंबर पण काय हटके मिळाला होता....हा प्रवासच काहीसा निराळा होणार होता हे नक्की...
मी चटकन गाडीत शिरलो.....मला नशिबाने window सीट मिळाली होती....पाहतो तर काय....शेजारी तीच मुलगी....मी bag वगरे वर ठेवली.....बसलो....आणि म्हणालो...
" काय blackcha धंदा मंदावला का..??
अरे  नाही...मी एकाला विचारायला जाणार तोच एक जन माझ्याकडे नीता volvo तिकीट घेऊन आला...विकायला....
मग...
मग काय....मी गुपचूप परत आले....तेवढ्यात बस आली....आणि बसले....
ह्म्म्म..ok...असं म्हणून मी मोबाईलला हेडसेट लावला ....माझ आवडत song play केलं.....आणि डोळे मिटून ऐकू लागलो.....

मुंबई-पुणे-मुंबई

अगदी कालचीच गोष्ट आहे...साधारण ४ वाजले होते.....दुपारी आंब्याचा रस खाल्ला आणि कधी डोळा लागला कळलच नाही......ते थेट ३:४५  लाच जाग आली...पटकन उठून तोंड धुतलं.....चहा केला.....बरोबर ४ ला बाहेर पडलो.....taxi पकडली.....दादर TT गाठलं.....पाहतो तर काय शिवनेरी साठी हे भली मोठी line....गुपचूप शेवटी जाऊन उभं राहिलो......एकही शिवनेरी फलाटावर उभी नव्हती....तिकीटाची रांग त्यामुळे पुढे सरकतच नव्हती...तेवढ्यात एक म्हाताऱ्या आजी आल्या आणि म्हणाल्या....
"कोथरूडमार्गे जाणाऱ्या गाडीच तिकीट इथेच मिळत का..?? "
मी काही बोलणार तोच....एक सुंदर आवाज ऐकू आला..
"हो आजी....."
त्यांच बोलणं तोडत मी पण म्हणल....
"नाही आजी.....त्याच तिकीट seperately मिळत...
हो का? नाही पण हि तर म्हणाली इथेच मिळत....
तिला काही माहित नाहीये.....तुम्ही असं करा....पुढे त्या चोकशी window ला जाऊन विचारा"
"इथे मिळत नाही का खरच चिंचवडच तिकीट?
नाही....तुला....i mean तुम्हाला कुठे जायचय?
पुणे....
हो  ते झालं...पणकुठे उतरायचं आहे
शिवाजी नगर...
हो मग तुम्हाला तिकीट इथेच मिळेल....
आज बसेस फार लेट आहेत...
हो ना....
अस बोलता बोलता....५;१५ झाले तरी बसचा पत्ता नव्हता ...शेवटी एक बस आली...पुन्हा तिकीटाची रंग सुरु झाली....
मला खरच काही कल्पना नव्हती की एका अजब प्रवासाला सुरुवात करायचं तिकीट मी काढतोय....इतका फिल्मी प्रवास होईल अशी तर बिलकुल कल्पनाच नव्हती....पण तरीही.....पुणे-मुंबई-पुणे ह्या प्रवासानी मला नेहमीच काहीतरी दिलंय पण....ह्यावेळी जरा ते हटके होत इतकच........



Monday, May 7, 2012

ओ री चीरय्या.....

hats off to Swanand Kirkire sahab....for writing such awsome poem!!!.....I have tried to write on the same base........one Stanza.......


तेरे उडने का गम हे मुझे हो रहा
सुना मेरा ये अंगना भी हे रो रहा
तेरी यादोको मै, उडने न दु
तेरी आवाज को , अब मिटने न दु
तेरे बिन जी रहा है तेरा अपना

ओ री चीरय्या, छोटीसी चिडिया ...... अंगना में फिर आं जा रे......

- सौरभ

Saturday, May 5, 2012

फर्माया इश्क़मे ...........

दिल को हि केहना था
आखो को मिलना था
मिलने लगी जब निगाहे
थमने लगी जब फिजाये
तब  जाके इस दिलने हालेदील........फर्माया इश्क़मे

बारीशे भी आयी
हवावो को संग लाई
सुनसा  लिया हवावोने
केह्सा दिया अदावोने
तब  जाके इस दिलने हालेदील........फर्माया इश्क़मे

जब तुने मांगा मुझसे
जीने दे दो पल ये...
जी सा लिया उन पलो को.
छू सा लिया इन लबोको
तब  जाके इस दिलने हालेदील........फर्माया इश्क़मे 

Friday, May 4, 2012

मुलाखत.....

त्यादिवशी शुक्रवार होता.....मी मस्त एका लेखकाला शोभेल असा get-up केला होता....संध्याकाळी ७ वाजता तो शो सुरु होणार होता .....मी ६ वाजता घरून निघालो......आईला सांगितलं.....बाहेर चाललोय.......डॉट ६:३० ला मी रेडीओ हिटस् ८९.५ च्या ऑफिसला पोहचलो....माझी गाडी पार्क केली.....आत गेलो.....समोरच reception वर एक सुंदर मुलगी बसली होती....मी तिच्या table जवळ गेलो...
ती म्हणाली...
"welcome to radio hits, how can i help u??"
Can I meet to Ms. Komal?
Sir, Actuly madam is busy in meeting, then she will take one show.....
Yeah I know...Regarding that only I want to talk to her..
ok sir, I will try...what shud i tell mam? who has come?
Rahul.....
तिने तिथून फोन लावला.....
"  mam...somebody has come to meet you....he is waiting here...
   Who has come??....
   Mr. Rahul
   ohhh...tell him to sit in my cabin.....and give him some snacks and alll....i l come within 15 minutes...
 असं म्हणल्यावर त्या receptionist ला काय वाटल काय माहित....?? तिने तिथल्या एका servant ला मला कोमलच्या कॅबिन मध्ये घेऊन जायला सांगितलं....मी त्याच्याबरोबर गेलो...कॅबिन छान होत....खुर्चीच्या मागची पूर्ण भिंत काचेची होती.....त्यावर रेडीओ हिट्स चा लोगो होता....मी बसलो....त्या servant ने मला coke आणि pestry आणून दिली...आणि मला जाता जाता म्हणाला.....
" तुम्ही madam चे boyfriend का?
 ते ऐकल आणि माझ्या तोंडातल सगळ coke बाहेर आल...!!!..काय?? काही काय बोलताय...?? अस का वाटल तुम्हाला..??
काही नाही सर, आजवर madam नी कधीच कोणाला त्यांच्या कॅबिन मध्ये बसवायला आणि त्यांना खास pestry देयाला नाही सांगितलं म्हणून विचारतोय......मला वाटल कोणीतरी special आल आहे....
नाही नाही असं काही नाहीये.....मी त्यांचा guest आहे.....
माफ करा सर....माहित नव्हतं....पण राहोल नाही म्हणून विचारलं....तुमची जोडी चांगली दिसली असती म्हणून मला वाटलं.....माफ करा....
असू दे....पण असं direct बोलत जाऊ नका ....मी मनात म्हणल....च्यायला, काय अजब माणसं आहेत.....लगेच जोड्या लाऊन मोकळे.....पण काही म्हणा pestry खरच special  आहे.....

Sunday, April 22, 2012

गीत.......

वाऱ्यासवे गीत हे गायले ...
सूर  नवे आज मी छेडीले
शोधल्या अन् खुणा मी तुझ्या
भेटल्या पण तुझ्या सावल्या


                                                      अबोलीचा गंध होता मनी
                                                      लाट आली कोवळी अन् तीरी
                                                      सुन्न झाल्या तेव्हा दिशा
                                                      भेटल्या अन् तुझ्या सावल्या

घडत होते असे हे क्षण
अबोल झाले होते तन-मन
भावना होत्या गुंतल्या
भेटल्या अन् तुझ्या सावल्या

                              
                                                       आणि गाणे जेव्हा संपले     
                                                       दोन अश्रू मनी दाटले   
                                                       मन्मनी आणि मी स्मरल्या 
                                                       भेटल्या अन् तुझ्या सावल्या

                                                                                                   -   सौनिक

Saturday, April 14, 2012

मुलाखत......

"हेलो, कोण बोलतय?
I am Komal, RJ , radio hits ८९.५ , am I talking to Mr.Rahul?
yeah, am Rahul, How Can I help You??
सर, आम्हाला तुमची मुलाखत घेयचीये ??
माझी??, कशाबद्दल???, न माझा कोणता अल्बम हिट झालाय , न मला कोणत अवार्ड मिळालं आहे , न मी कोणी celebrity आहे , मग माझी मुलाखत कशाला??
सर, मी स्वतः तुमचे लेख वाचले आहेत....मला स्वतःला त्याबद्दल तुम्हाला खूप काही प्रश्न विचारायचे आहेत...आणि मीच काय तुमचे बरेच  fans आहेत ज्यांना तुम्हाला काही विचारायचे असेल...
hey, if you dont mind, मला सर म्हणू नकोसं....राहुल म्हण.....बर ठीक आहे .....मी येयीन मुलाखतीला.....पण वेळ, स्थळ कधी कुठे..??
सर, ooops sorry, राहुल I will mail you the details , please give me your mail ID.
rahulta@gmail.com
ok, rahul then.....bye see you at my live show.....
bye, nice talking to you Ms.komal
Same to you Rahul.......Sir....
मी फोन ठेवला.....बाबा माझ्या खोलीत येयून थांबलेच होते....हातात खूप सारे कागद होते.....माझी त्यांच्याकडे पाठ असल्यामुळे मी त्यांना आताच पाहत होतो.....
"बाबा", तुम्ही कधी आलात....तुझी मुलाखत संपली आणि मी आलो....कोण हि मुलाखत??
अहो बाबा , आम्हाला कंपनीत येणाऱ्या एका गेस्टची मुलाखत घेयचीये....त्याचासाठीच माझ्या कलिगचा फोन आला होता....तुम्ही बोला काय काम आहे....(मी आई बाबांना माझ्या मुलाखतीच surprise देयच ठरवला होत...)
काही नाही रे....ते FD mature होतायेत न.....तर ते आता renew करायचे आहेत.....तुझ्या सह्या हव्या होत्या.....
अहो मग मला बोलवायच न.....मी आलो असतो....
जाऊ दे रे......बघ इथे दोन सह्या कर....
माझ्या डोळ्यासमोर मात्र आता माझे fans माझी सही घेयला थांबल्याचे दिसू लागले....   


Saturday, March 31, 2012

मुलाखत......

त्यादिवशी सकाळी मी पेपर वाचत बसलो होतो ......नुकताच चहा पिउन झाला होता......सकाळी सकाळी सुद्धा पंखा लावायला लागेल इतपत उन्हाचा पारा वाढला होता...मी जरी पेपर वाचत असलो तरी माझ्या डोक्यात काहीतरी वेगळाच विचार चालू होता.....crossword मध्ये जाऊन कोणती नवीन पुस्तकं आली आहेत हे पाहायची इत्छा मनात निर्माण झाली होती.....ब्लॉग पण update  करायचा राहिला होता......तेवढयात आईने हाक मारली.....
" मन्या, अरे आज मंडइत जायचंय बरका भाजी आणायला.....तुझा काही programme ठरवू नकोसं....कळल का??
बर आई...
आणि  हो ...तुझ्यासाठी एक फोन आला होता?
कुणाचा?
नाव नाही सांगितलं .....फक्त विचारल.....राहुल आहे का??....मी म्हणल नाही तर लगेच फोन बंद केला 
हो का? जाऊ दे येयील परत फोन.....बर आई.....पुढच्या सोमवार पासून मला लवकर जायचंय ऑफिसला तेव्हा तुला सकाळी लवकर जमणार असेल तर डब्बा दे नाहीतर खाईन मी एक आठवडा ऑफिसमध्ये.....
बर  बघीन....आणि तूच मंगळवार पासन म्हणशील "आई, मला डब्बाच दे....म्हणून !!!"
बाबा  कुठे आहेत?? 
फिरायला कम फुल तोडायला गेले आहेत...
हाहाहा .....काय आई तू पण....
काय म्हणजे काय?? खरच सांगतिये मी.....एवढी फुल तोडतात की देव्हाऱ्यात देव दिसेनासे होतात....
असं म्हणत आईने स्वयपाकाची तयारी सुरु केली....त्यादिवशी मला सुट्टी असल्यामुळे मी निवांत होतो.....तेवढ्यात डोक्यात सुंदर कल्पना आली.....मी चटकन laptop on केला....net कनेक्ट केलं , ब्लॉग उघडला आणि लिहायला सुरुवात केली....

Saturday, March 24, 2012

सौनिक-२४

पूर्वार्ध 
तेवढ्यात माझा फोन वाजला....आई फोन करत होती......मी त्याच्याकडे लक्षच दिल नाही....मी निधीकडे पाहिलं......हळूच तिचे डोळे पुसले....आणि म्हणल...
" निधी, कसाटा खाणार ??
  तू जाणार नसशील तर 
  आग त्याचा काय संबंध आहे.....तू मला सौनिक म्हणजे काय सांगितलस त्याच्या आनंदात खावूयात न 
  त्याच्या आनंदात कि तू मला सोडून चाल्लायेस त्याच्या आनंदात ?
  अरे....निधी...हे बघ....आता मी तुला एक गोष्ट सांगतो.....ती निट ऐक....पण पहिले आपण कसाटा घेवू मग बोलू..." तेवढ्यात आईचा फोन परत वाजला ....मी उचलला 
"आई, मी येतोय एक आर्ध्या तासात ....
कुठे  आहेस तू?? आणि मगाशी फोन का नाही उचललास?
आग आई....सांगतो तुला आल्यावर सगळ सविस्तर...."अस म्हणून मी फोन बंद केला 
तोपर्यंत निधी कसाटा घेऊन आली होती
" निधी , एक नेहमी लक्षात ठेव ....प्रत्येक गोष्टीला एक पूर्वार्ध आणि एक उत्तरार्ध असतो....पूर्वार्ध संपल्याशिवाय उत्तराध सुरु होऊ शकत नाही....आणि त्याशिवाय गोष्ट पुढे कशी जाणार.....आता आपल्या बाबतीतही तेच होतंय.....
म्हणजे.....?? काय म्हणायचं तुला रोहित??
म्हणजे .....इथे आपली पण एक गोष्ट आहे.....त्या गोष्टीला सुद्धा पूर्वार्ध आणि उत्तरार्ध आहे.....आणि आता ह्या क्षणी पूर्वार्ध संपतोय ......आणि उत्तरार्ध सुरु होतोय ......
हे बघ रोहित हे सगळ तुम्हा लेखक मंडळींना माहित ....मला फक्त माझ सौनिक पूर्ण करायचंय.......आणि ते अपूर्ण सोडून जर तू कुठे गेलास तर मग तू काय आणि तुझी आई काय.....मी कोणालाही घाबरणार  नाही...
निधी.....जरा शांत हो....एकदम झाशीची राणी होऊ नकोस.....आणि आईच नाव घेऊ नकोस....मी सांगेन आईला.....फक्त थोडी वाट बघ.....आपल्या गोष्टीचा पूर्वार्ध भले देवानी लिहिला असेल....मात्र उत्तरार्ध मीच लिहणार.....तुला हवा तसा......सौनिक नक्की पूर्ण होणार......आणि आपण पुन्हा इथेच कसाटा कापून माझा वाढदिवस साजरा करणार.......

Monday, March 19, 2012

मी फुल तृणातील इवले

जरी तुझिया सामर्थ्याने
ढळतील दिशाही दाही
मी फुल तृणातील इवले
उमलणार तरीही नाही
                    
शक्तीने तुझिया दिपुनी
तूज करतील सारे मुजरे
पण सांग कसे उमलावे
ओठातील गाणे हसरे

जिंकील मला दवबिंदू
जिंकील तृणाचे पाते
अन् स्वतःस विसरून वारा
जोडील रेशमी नाते

कुरवाळीत येतील मजला
श्रावणातल्या जलधारा
सळसळून भिजली पाने
मज करतील सजल इशारा

रे तुझिया सामर्थ्याने
मी कसे मला विसरावे
अन् रंगांचे गंधांचे
मी गीत कसे गुंफावे

शोधीत धूक्यातून मजला
दवबिंदू  होऊनी ये तू
कधी भिजलेल्या मातिचा
मृदू सजल सुघांधीत हेतू

तू तुलाच विसरून यावे
मी तुझ्यात मज विसरावे
तू हसत मला फुलवावे
मी नकळत आणि फुलावे

 ह्या अफाट कल्पनेला माझा सलाम.....सलाम .......मंगेश पाडगावकर ह्यांना 

Saturday, March 10, 2012

सौनिक-२३

पूर्वार्ध 
मी ice-cream च्या दुकानात पोहचलो....निधि तिथे येउन थांबलीच होती...आज ना कसाटा होत ना तिने  केस मोकळे सोडले होते...मी जरा दबकत दबकत निधीसमोर गेलो...तिच्या डोळ्यात पाहिलं.....हजार प्रश्न त्यात मला दिसत होते....मी तिच्याशी बोलणार तोच निधी म्हणाली...
" सौनिक , माझ स्वप्न , तुझ्या बद्दलच , आपल्या बद्दलच....जे मला माझ्या इतर कोणत्याही स्वप्नापेक्षा लाख पटींनी जास्त पडणार...एक थेंब हळूच तिच्या नाजूक डोळ्यातून ओघळत गालावर आला...
तूला माहीती आहे रोहित???, मला न माझे बाबा नेहमी म्हणतात , निधी......हे जग आहे न ....ते देवाने पाहिलेलं सुदर स्वप्न आहे.....जितक देव  ह्या स्वप्नाला सुंदर बनवतो तितकच हे जगही....तेव्हा लक्षात ठेव....आपण पण मोठी स्वप्न पहावीत की जे आपल जग आणखी सुंदर बनवतील .....किती सही बोलले न ते..
निधी...हे बघ मी तुला सांगणारच होतो......
काय? तू इथून निघून चालला आहेस हे का आता मला कोणी gallery मधून बघणार नाही हे का तू माझ स्वप्न बेचिराख करायला निघालायेस हे ?? ....काय सांगणार होतास ....बोल ना
निधी....अग आस काही नाहीये...माझ जरा आईकून घे..
निधी डोळे पुसत माझ्या आणखी जवळ आली.....
" तुला सौनिक चा आर्थ हवा होता न ?? 
हो
ती माझ्या आणखी जवळ आली, माझ्या हृदयाची धकधक आणखीनच वाढली....तेवढ्यात मला काही कळायच्या आत.....  तिचे ओठ माझ्या ओठांना भिडले.........माझ्या डोळ्यातून एक अश्रू  अलगद ओघळला......
"हे आहे सौनिक...आता ह्यापेक्षा जास्त मी तुला काही सांगू शकत नाही....अस म्हणत ती माझ्या मिठीत आली..."...मला काही कळायचं बंदच झालं होत....मी काय सांगायला आलो होतो....आणि हे काय झालं होत....ह्या क्षणानंतर मी कसाकाय नाशिकला जाणार होतो.....मी पण माझे दोन्ही हात आवळले आणि तिला घट्ट मिठीत घेतलं..... 

Wednesday, March 7, 2012

Happy Holi to all of you!!!!!

रंगात रंगुनी आज रंगवू चित्र जुने
त्याच त्याच आयुष्याला दाखवू स्वप्न नवे...

सूर्य  तसाच केशरी , नद्या तश्याच निळ्या
पाने हि हिरवी अन् ....पांढर्याच ह्या कळ्या
भिजवून त्यांस नवरंगात मग करू नवे जग उभे

डोळ्यातील सुखावर अन् मनातल्या दुःखावरही
ओठातील  गीतांवर अन् हृदयीच्या श्वासांवरही
मनातल्या अंगणात ह्या टाकू प्रेमाचे सडे

रंगात रंगुनी आज रंगवू चित्र जुने
त्याच त्याच आयुष्याला दाखवू स्वप्न नवे

सर्व वाचक मंडळींना हि होळी नव चैतन्य देवो.....Happy Holi..!!!!!!                                                                             

सौनिक

Sunday, February 26, 2012

स्वप्न मनाशी पडलेले ...

स्वप्न मनाशी पडलेले ...
डोळ्यांमधले अवघे काही.....मनामध्ये घडलेले

दिसले होते चित्र देखणे , सूर्य केशरी पाणी गहिरे
बसलो  होतो त्याच किनारी , जेथे वसती प्रेम दिवाणे
हात हाती तू घेताच मग जे अतूट नाते जूळलेले
स्वप्न मनाशी पडलेले ...

ह्या  हृदयातील म्हणणे कैसे कळले अन् त्या हृदयाला
अबोल वारे सांगून गेले ह्या ओठाचे त्या ओठाला
डोळे मिटताच लाख पिसारे अंतरात ह्या फुललेले
स्वप्न मनाशी पडलेले ...

Friday, February 17, 2012

सौनिक-२२

 पूर्वार्ध
आणि तो दिवस आला....घराबाहेर ट्रक उभा होता....हळूहळू सगळ सामान ट्रक मध्ये जात होत...दादा काहीतरी खायला घेऊन आला होता....आजी तिची औषध नीट बांधून घेत होती..बाबा नाशिकच्या लोकांशी फोनवर बोलत होते....आई देवाची पूजा करत होती....आणि मी मात्र वेड्यासारख galleryमध्ये उभा होतो....सगळ्या दिशा सुन्न वाटत होत्या...निधी आणि माझी त्यादिवासानंतर भेटच झाली नव्हती....बऱ्याच शब्दांचे अर्थ तसेच कपाटात बंद होते....त्या कापाटाची किल्ली काही केल्या मिळत नव्हती..मी हताश होऊन डोळे मिटले....डोळ्यासमोर काळोख होता.....तेवढयात माझ्या खांद्यावर कोणीतरी हात ठेवला....मी दचकलो....आणि वळलो...आजी होती....माझ्या डोळ्यातला थेंब पुसत म्हणाली...
" अरे बाळा, काय अस दुरून फुल उमलायची वाट बघतोयेस....ते कधी उमलेल आणि कोण तोडून नेईल तुला पत्ताही लागायचा नाही...आणि मग अचानक एक दिवस तूच विकत घेतलेल्या गुत्छामध्ये ते दिसेल....आणि मग तू ते धड त्यातून काढूपण शकणार नाहीस आणि ते देवू पण शकणार नाहीस....त्यापेक्षा... आत्ताच जा आणि त्या फुलला तोडून आण....म्हणजे कायम स्वरूपी ते तुझ्या जवळ राहील...."
खरच आजी?? आस होईल..?? तेवढ्यात......
galleryच दार उघडलं...निधी बाहेर आली.....मला काहीच कळेना की मी काय कराव....घोड्याला मैदान दिसावं पण पळता येवू नये असं काहीस झालं होत....तेवढ्यात mobile वाजला..निधीने message केला होता....ice-cream च्या दुकानात बोलावलं होत.....पण भर दुपारी आईला .ice-cream खायला जातो आहे हे कसं सांगणार होतो...मी घरात आलो....मनाशी दोन मिनिट विचार केला आणि हाक मारली....
" आई ए आई.....मी  आशीशकडे जाऊन येतोय...आलोच...!!!

Monday, February 6, 2012

ख्वाईशें...

बेनाम थी जिंदगी 
बेरंग थी हर ख़ुशी...
दिलने तब माँगा जिसे...
ख्वाईशें...ख्वाइशे ....ख्वाइशे 
रबने कहा फिर उसे...

जिसके सहारे जिया 
ख्वाबोका ये कारवा 
खोके भी पाया जिसे 
रबकाही था वोह दिया...
देके बचाकुछ जो उसे
ख्वाईशें...ख्वाइशे ....ख्वाइशे 
रबने कहा फिर उसे...

नाम था तेरा लिया...
सासोने था सून लिया 
दिलतक जब बात गयी 
मांगी फिर उसने दुआ 
भेजा फिर रबने जिसे....
ख्वाईशें...ख्वाइशे ....ख्वाइशे 
रबने कहा फिर उसे...

Thursday, January 26, 2012

सौनिक-२१

पूर्वार्ध 
आमच्या परीक्षा जवळ आल्या होत्या....त्यामुळे संध्याकाळच लगोरी खेळण बंद झाल होत.....जशी जशी परीक्षा संपायची तारीख जवळ येवू  लागली तस तस एक नकोसं दडपण येयला सुरुवात झाली....परीक्षा झाल्यावर आम्ही नाशिकला शिफ्ट होणार होतो......मी आजून निधीला काहीच सांगितलं नव्हत...ह्या सगळ्या गोष्टींमध्ये मी सौनिक बद्दल पण निधीशी काहीच बोललो नव्हतो...मधून मधून रियाचे messages चालूच होते....सगळ प्रकाशाच्या वेगानी घडत होत.......पण परीक्षा संपेल त्या दिवशी निधीला सांगून टाकायचं अस मी ठरवल आणि पुन्हा आभ्यासाला लागलो....
अखेर परीक्षा संपली ......शेवटचा पेपर थोडासा आवघड गेला होता....पण असो....आज मला निधीला सांगायचं होत.....आज जवळपास सगळ्यांचीच परीक्षा संपली असल्याने .....सगळे लगोरी खेळायला जमणार होते....त्याप्रमाणे सगळे ५ वाजता आले.....आम्ही खेळायला सुरुवात केली....आजून निधीचा पत्ता नव्हता ....नेहमीच ती एक दोन डाव झाल्यावर येयची.....त्याप्रमाणे ती आली....नंतर आम्ही २-३ डाव खेळलो .....ते सम्पेस्तोर ७ वाजले होते..... सगळे आपल्या आपल्या घरी गेले.....मी निधीला आवाज दिला...

" निधीssssss, जरा थांब
  काय रे??
  ice cream??
  अरे उशीर झालाय??
  जाऊयात ना....कसाटा खाउयात मग तर झाल??
  बर चालेल...."
  आम्ही त्या ice creamच्या दुकानात गेलो...दोन कसाटा घेतले आणि तिथल्याच कट्ट्यावर जाऊन बसलो....
  "निधी......आज तू मला एक गोष्ट सांगणारेस ..??
   गोष्ट ? कोणती गोष्ट?? लहानेस का तू रोहित गोष्टी ऐकायला ..
   निधी.....हे सौनिक म्हणजे काय आहे??
   पुन्हा तेच .....तुला म्हणला न की संगीत पुन्हा कधीतरी....वेळ आली की सांगीन...
   आग पुन्हा तू सांगशील हे खर आहे ....पण ऐकायला मी असेन की नाही हे माहित नाही....
   काय??? तू कुठे जाणारेस???...काहीपण काय???
   नाशिकला??....आमची बदली झालीये....पुढच्या आठवड्यात बहुतेक आम्ही जाऊ नाशिकला....
   काय??" असं निधी म्हणाली आणि तिच्या हातातून ते ice-cream खाली पडल....ती काही न बोलताच तिथून निघून गेली.....त्या दिवशीपण चंद्र दिमाखात माझ्याकडे बघून जणू मला हसत होता....मला चिडवत होता...आणि मी स्वतःला चिडवून घेत होतो...



Friday, January 20, 2012

सौनिक-२०

पूर्वार्ध 
मी डोळे चोळत जागा झालो....बरोबर नको त्या गोष्टी नको त्यावेळी आठवतात आणि झोपमोड करतात हे मला जाणवल...मी हॉल मध्ये गेलो....आई पेपर वाचत होती...आईला म्हणलं
" आई चहा कर न थोडा....डोक जरा जड झालंय...
   तेव्हड्यात बेल वाजली...मी दार उघडलं.....निधी आली होती....
" hi 
  निधी, ये न आत.....
  हेलो काकू...
  ये निधी...बरेच दिवसांनी आलीयेस..??
  हो ना काकू...सध्या वेळच होत नाही.....आज खरंतर मी गणित समजावून घेयला आली आहे रोहीतकडून
  बर बर....तू बस ....चहा घेणारेस....रोहीतसाठी बनव्तीये मी ...
  हो घेईन ना ....
  थांब आधी तुला पेढा देते ... 
  पेढा?? वां!!!! कशाबद्दल??
  आग ते रोहितच्या बाबांचं प्रमोशन....SSSSSS
  आई ....आम्हाला आभ्यास करायचाय....तू चहा झाला की हाक मार ...मी येतो घेयला....असं म्हणून मी त्याचं संभाषण तोडलं...माल काही केल्या निधीला बदली झाल्याच कळू देयच नव्हत...
  बर मी देते आवाज...असं म्हणून आई चहा करायला गेली....मी आणि निधी माझ्या खोलीत गेलो...तिने गणिताची पुस्तकं आणि नवनीतच गाईड बाहेर काढलं....
  सो निधी सांग काय येत नाहीये तुला..??
 मला आधी सांग ...कसला पेढा देत होत्या काकू..??
आरे तुला पेढा महत्वाचा आहे की अभ्यास ..??
of course पेढा ....!!!!...hahahaha!!!!
निधी .....गणित सुरु कर ...पेढा आला की सांगेन...
बर बाबा ....हे उदाहरणसंग्रह १२ मधल  १९ व गणित मला सुटत नाहीये ...
थांब बघू दे मला ...अरे हे तर सोपं आहे गणित....त्यांनी जे उद्यान म्हणलंय न गणितामध्ये ते काटकोन त्रिकोणी आकारात आहे तेव्हा तुला गणितात दिल्याप्रमाणे त्याची आकृती काढावी लागेल ...मग लगेच सुटेल...बघ सोडवून....
रोहित ....चहा झालाय रे....ये लवकर !!!!....आईने हाक मारली
बर आलो ....निधी तू सोडव मी आलो ...
दे ग आई...
हा ...हे घे चहा ....आणि हे दोन पेढे...
बर ..म्हणून मी ते सगळ घेऊन माझ्या खोलीत आलो....
मला सुटल रे ते गणित.....माझ्या लक्षात नाही आल ते की काटकोन त्रिकोणात आहे.....
ह्म्म्म.....बर चहा घे....आणि हा पेढापण...
हो.....आणि आता सांग...हा पेढा कशासाठी आहे ते...
आग....बाबांचं प्रमोशन झालंय.....त्याबद्दलचा आहे....
वॉव!!!!.....एकदम झकास....काकांना माझ्याकडून congrats सांग ....
ह्म्म्म सांगेन...."
मी निधीला आजून २-३ गणित समजावून दिली..... मी कटाक्षाने बदलीचा विषय टाळला होता...पण मला हे माहित होत की ....काही गोष्टी टाळतापण येत नाहीत आणि सांगतापण येत नाहीत....  !!!!!!!!

Saturday, January 14, 2012

सौनिक-१९

पूर्वार्ध 
मी अखेर त्या unkown नंबर ला फोन लावला....
" हेलो" , असं अगदी गोड आवाजात मला ऐकू आल..मी म्हणल..
  " कोण बोलतय?? तुमच्या फोन वरून message आला होता...कोण आहात आपण..??
अरे अहो-जाओ काय करतोयेस रोहित, मी रिया ...आपण 8th standard ला बरोबर होतो ....ओळखल नाहीस???
तू ....तर ती तू आहेस?? ढोल्याकडून तू नंबर घेतला होतास माझा?? तुला म्हणल होता न की माझ्याशी कुठलाही contact ठेवू नकोस...तरी पुन्हा??
हे  बघ रोहित, मला वाटत ते सगळ विसरून जाऊयात.....आणि तासही आता मी इकडे नाशिकला असते सो परत भेटून भांडण्याचा प्रश्नच येत नाही....फक्त मधून मधून आपल hi hello केलं तेवढच पुरेस आहे..
काय????? तू नाशिकला आहेस?......
हो ...मी नाशिकलाच आहे .....म्हणून म्हणल....भेटायचा प्रश्न नाही....पण उगाच भांडण कशाला जपून ठेवायचं त्यापेक्षा दूरची मैत्री बरी ....नाही का??
हे बघ ....रिया .....मला माहित नाही.....हे सगळ....पण मी तुला आत्ताचकाही सांगू शकत नाही....मी विचार करेन सध्या आजून बरच काही चालू आहे सो मी सांगेन....असं म्हणून मी फोन ठेवून दिला....निधीचे ४ missed calls आले होते...मी तिला फोन लावला...
"काय रे रोहित??.....इतकावेळ कोणाशी बोलत होतास??
 कोणी नाही....तू बोल काय म्हणतीयेस ??  
काही नाही....रे मला ना परत trigonometryची काही गणितं सुटत नाहीयेत....मी येवू का ...मला सांगतोस का तेवढी ...
ये न....सांगतो की....मला आजून एक महत्वाची गोष्ट पण सांगायची आहे तुला...
काय??
आधी गणित मग गोष्ट....चल ये पटकन..."असं म्हणून मी फोन ठेवून दिला...दोन मिनिट डोळे मिटून टेबल वर डोक ठेवलं...कधी डोळा लागला कळलच नाही...आणि मी भुतकाळात गेलो...
मला तो दिवस आठवला...gathering चा दिवस होता....मी शाळेच्या स्नेहसंमेलनाच सुत्रसंचालन करणार होतो.....त्यासाठी मी काय बोलायचं ते लिहून काढत होतो....एक सुंदर चारोळी मी लिहली होती....तेवढयात रिया आली...तिने तो कागद हिसकावून घेतला.आणि मोठमोठ्यांनी वाचू लागली...
" " मनोरंजनानी नटलेलं , 
   सुरातालांनी सजलेलं
  स्नेहसंमेलन माझ्या शाळेचं
  क्षण हे मी अनुभवतो आहे
  भाग्य हे माझ्या डोळ्यांचं..."
वां....रोहित काय सुरेख आहे हे...कुठे मिळाल....?कुठल्या पुस्तकातून घेतल....???
रिया कागद आण तो इकडे....आणि ते मी स्वतः लिहलय .....
काय फेक्तोस?? तू आणि हे लिहल?? कुणाला बनव्तोयेस???
बनवायचा काय प्रश्न आहे?? ते खरच मी लिहल आहे??
खरच??? ....काय सीमा miss ला इम्प्रेस करण्यासाठी......??? 
अये.....मुर्ख....काही अक्कल आहे का थोडीतरी??....नसेल न तर शाळा सोडून दे.....डोक्यात काय भरलाय काय तुझ्या??.....जेव्हा पाहाव तेव्हा हेच विषय असतात डोक्यात.....त्याच तिच्याशी ह्याच ह्याच्याशी...जुळवत राहतेस???....वेडी झालीयेस तू....ह्यापुढे माझ्याशी बोललीस ना तर एक कानाखाली वाजविन  मग तुझ्या हाकेला ओ देईन....समजल....???"
तेवढयात घड्याळाचे टोल पडले .....मी दचकून जागा झालो......भूतकाळ डोळ्यासमोर येऊन कडी वाजवून गेला होता....

Saturday, January 7, 2012

सौनिक-१८

पूर्वार्ध 
"आई......नाशिकला आपण कसकाय जाऊ शकतो??
  म्हणजे?? न जायला काय झालंय....तुझी ही वार्षिक परीक्षा झाली की जायचं....नाशिकला...नववी  नवीन शाळेत....त्यात काय आवघड आहे?
आई पण ......छे बाबा मला नाही जायचं हे गाव सोडून....ह्या गावाशी माझी सगळी स्वप्न दडलीएत......
काय?? कोणती स्वप्न?? काय बोलतोयेस तू..??
जाऊ दे काही नाही.....आपण माझी परीक्षा होईस्तोर तरी आहोत न इथे??
हो....बर चल पटकन हात-पाय वगरे धुवून ये....आणि मी सगळ्यांना जेवायला वाढतीये..."
  अस म्हणून आई स्वयम्पाघरात निघून गेली....मला मात्र काही केल्या हे पटत नव्हत....मी आजीकडे गेलो....अश्यावेळेला आजी सारखी निवाऱ्याची दुसरी कोणतीच जागा असू शकत नाही....मी तिच्या मांडीवर डोक ठेवल....आणि म्हणालो...
" आजी....आपण नाशिकला का चाललोय..??....मला नाही जायचंय नाशिकला...असं का होतंय..??
  बाळा....हे  बघ शांत हो....आणि नीट ऐक .... प्रत्येक माणसाची न एक गोष्ट असते...ती प्रत्येकाच्या आयुष्यात वेगवेगळ्या वेळी सुरु होते....त्यात वाटेत अनेक वळण येतात ....ती नेहमी आपल्याला हवी असतील अशीच असतील असं नाही....पण तरी त्या वळणांवर आपल्याला पुढे जावच लागत...तुझ्या बाबतीत हि  गोष्ट इथे सुरु झाली....कदाचित ती संपेल नाशिकला...कदाचित ती संपेल आता इथे ...हे गाव सोडताना पण एक गोष्ट लक्षात ठेव....की फुलांचे गुच्छ जसे सगळीकडे मिळतात तसे ते देण्यालायक लोकपण सगळीकडेच असतात ...आणि हे आयुष्य खूप मोठ आहे आणि तुझी गोष्ट सुरु करण जरी देवाच्या हातात असल तरी ती संपवण मात्र तुझ्या हातात आहे....तेव्हा आता फार विचार करू नकोस...चल जेवायला..."
आजीच्या ह्या शब्दांनी खरच मला विचारांच्या गुंत्यातून बाहेर काढल....मला आजून हे सगळ निधीला सांगायचं होत....
जेवण झाल....मी माझ्या खोलीत आलो...परत त्या unknown नंबर वरून message आला होता....
whats this yaar?? ....i dont know why are u angry on me??....but lets forget the past and start a new strory in present..?? what say??
मला काहीच काळत नव्हत.....past??...आणि तो पण विसर्ण्यासारखा?? काय असेल??? कोण असेल ??? हा ढोल्या पण ना .....आधीच उल्हास अन् त्यात फाल्गुन मास सारखी गत झालीये....??....सौनिक.....निधी...नाशिक....आणि भरीत भर तो unknown नंबर .....ह्या सगळ्यांनी माझ जीवन रहस्यमय बनवल होत....हे खरं.....

Thursday, January 5, 2012

सौनिक -१७

पूर्वार्ध 
त्या दिवशी नेहमीप्रमाणे आम्ही सगळे लगोरी खेळायला जमलो...निधी नेहमीप्रमाणे माझ्याच टीम मध्ये होती...पाहिले दोन्ही डाव आम्ही जिंकलो होतो.....नंतर सगळ्यांनी दुसरा खेळ खेळायचं ठरवल....आम्ही त्या खेळला साखळी  म्हणत होतो....ह्या खेळात ज्याचा डाव असतो तो एकेकाला out करतो आणि जो out झाला तो किंवा ती त्याचा एक हात पकडतात आणि मग ते दोघ मिळून तिसऱ्याला बाद करतात आणि अशाप्रकारे त्यांची साखळी बनत जाते....त्यादिवशी नेमका माझ्यावरच डाव आला....खेळ सुरु झाला...मी राज्य देयला सुरुवात केली....मी मनात ठरवल होत की आधी निधीलाच out करायचं कारण ती पहील्यांदा out झाली तर तिचा हात मला शेवटपर्यंत पकडता येयील....
                     आमच्या गल्लीत समोरच नवीन street lights साठी खांब बसवले होते....निधी त्या खांबाला धरून उभी होती.....मी तिच्या दिशेने जाऊ लागलो.....तेवढयात पूजा म्हणाली 
" बरोबर आहे ....तू तिकडेच जाणार....!!! थांब आता आम्ही सकले निधीच्या चेहऱ्याचा मास्कच लाऊन येतो....
ये गप्प्पे .....तू तुझी उभी राहा न....
असं म्हणून मी निधीला out केलं....नंतर मी तिचा हात पकडला....तो स्पर्श .....तो हात....इतके मऊ होते की असं वाटत होत की पाकळीच आहे हातात आणि आजून थोडा जोर दिला तर हि पाकळी मलूल होऊन  जाईल....
तिने हात अगदी घट्ट पकडला होता...वाटलं की तो हात कधीच सुटू नये.....नंतर आम्ही दोघांनी मिळून सगळ्यांना out केलं....खेळ संपला.....मी परत घरी आलो.....मी खूप खुश येतो.....घरात जाताच मला सगळीकडे अजूनच आनंदाच वातावरण दिसल....मी आत गेलोच तो आईने मला पेढा दिला....
" आई काय आज एकदम पेढा??.....काय काही विशेष?
  अरे मन्या......आहेच विशेष......
  काय?
  अरे बाबांना प्रमोशन मिळालय .
wow...काय सांग्तीयेस काय?? ......एकदम भारी....
ते उद्याच जोइन होतायेत नाशिकला....
काय?? नाशिक??? असं म्हणून मी त्याच जागी...बसलो.....