Wednesday, June 29, 2011

लगोरी....

हि गोष्ट आहे एका अफलातून व्यक्तीची.....एका अश्या माणसाची...ज्याने आपलं जीवन खूप आनंदात घालवल....कारण त्यांच नेहमी असं म्हणण होत कि..." दुसर्याला आनंद देण्यात जो काही आनंद मिळतो तो माझ्यासाठी पुरेसा आहे...कारण आनंद शेवटी पैश्यासार्खाच आहे....कितीही मिळाला तरी कमीच असतो...." नकळत केवढ मोठ सत्य एखाद वाक्य कधी सांगून जात....अंधारातून चटकन उजेडात घेऊन जात....रडण्यातून एकदम हासण्यात घेऊन जात....खरच...असो...पण त्या व्यक्तीच व्यक्तिमत्वच तसं होत....त्यांत.....मिश्कीलतेची झाल होती....विनोदाचा स्पर्श होता...पण मनाच मात्र वेगळंच होत....ते अतिशय सरळ आणि साध होत....अतिशय हळवं होत.....शरीर यष्टीने मात्र धिप्पाड.....आणि एक सवय...सारख पान खायचं....आणि "च्या मायला त्याच्या" म्हणून ते थुंकायचं....मग समोर कोण असो....ते कुठेही असोत....त्यांना काही फरक पडत नव्हता.....त्यांना पाहिलं कि मला पुलंच्या व्यक्ती आणि वल्लीतले कधी  रावसाहेब आठवायचे....तर कधी नारायण आठवायचा....पण एकंदरीत...हि गोष्ट त्यांच्या भोवती घुमणारी असली तरी ती त्यांच्या विचारांभोवती जास्त घुमणारी आहे.......तर मग तयार व्हा अनुभवायला हा....लगोरीचा खेळ...... 

Tuesday, June 28, 2011

प्रिय वाचकांनो..........

प्रिय वाचकांनो,
                       आधार तुम्हाला कशी वाटली ते please मला सांगा...मला तुमच्या प्रतिक्रियांची आवश्यकता आहे...त्यामुळे मी आजून चांगल लिहण्याचा प्रयत्न करेन....तेव्हा जे कोणी माझा ब्लोग नियमितपणे वाचतात त्यांनी आपल्या प्रतिक्रिया जरूर मला कळवाव्यात हि विनंती...
                        एक नवीन गोष्ट चालू करतोय....आशा आहे ती पण तुम्हाला तितकीच आवडेल....लवकरच post करेन....तेव्हा असच वाचत रहा....नेहमी खुश रहा....धन्यवाद...

                                                                                                                 तुमचा ,
                                                                                                                  सौनिक

Monday, June 27, 2011

आधार....५

लग्नाचा आदला दिवस आला....सगळीकडे पाहुण्यांची नुसती धूम होती....सुनीलतर खूपच कामांमध्ये अडकून गेला होता.....त्याची आईपण दिवसभर पाहुण्याच पाहण्यात गुंतून गेली होती...सई मात्र तशीच एकटी तिच्या खोलीत बसली होती...तिच्यासाठी काहीच नवीन नव्हत...मी आसच बोलता बोलता...सईच्या बाबांना विचारल...
"काका सईला सुधा बाहेर आणायला पाहिजे ना....तिला पण वाटतच असेल ना कि आपण पण नटाव....छान नवीन कपडे घालावेत...सगळ्यामध्ये मिसळून रहाव...
असं काही नाही वाटत तिला....तिला एवढा विचार करायला सुचलं पाहिजे.....आणि ती तर अपंग आहे...जगायचा विचार करते एवढ पुरे आहे...."
स्वताच्या मुलीबद्दल एवढ वाईट कदाचितच कोणी बाप बोलला असेल.....मला त्यावेळी काकांचा खूप राग आला...मी काहीच बोललो नाही....मी फक्त काकांना त्यांच्या विचारानंमधलं अपंगत्व त्यांच्या निदर्शनास आणून देयच ठरवल...
शेवटी लग्नाचा दिवस उजाडला...सगळ्या मंडळीनी रुखवत मांडला....त्या रुखवतात एक सुंदर गणपतीच चित्र सगळे अगदी आवर्जून पाहत होते...सगळे म्हणत होते....
" काय सुंदर काढलाय हो हे चित्र...इतका रेखीव गणपती..ते पण हातानी काढलाय....कौतुक आहे.....नंतर नवरी मुलगी म्हणजे...सुनीलची बहिण रुखवत पहिला आली...तिने तो गणपती पहिला...तिच्या डोळ्यात चटकन दोन थेंब आले.....ती धावत आपल्या वडिलांकडे गेली...त्यांचा हात धरून त्यांना घेऊन आली...त्यांना म्हणाली...
" बाबा....हे बघा...हे गणपतीच चित्र...आपल्या सयुनी काढलय.....ते पण माझ्यासाठी....
   काकांचे डोळे चमकले....त्यांनी चित्र पाहिलं...त्यांना काहीच सुचेना...इतक सुंदर चित्र सई काढू शकते  किंबहुना सई काही करू शकते ह्यावर त्यांचा विश्वासच नव्हता...त्यांचा चेहऱ्यावर आनंद मावत नव्हता....त्यांनी जोरात सईला हाक मारली...सई दचकली.....तिला वाटल आपल्या हातून काहीतरी चुकलय...म्हणून ती तशीच खोलीत आजून लपून बसली...तीच काही उत्तर येयीना हे पाहून काका, तिची ताई....तिच्या खोलीत आले...सई अक्षरशः थरथर कापत होती...काका तिच्याजवळ गेले...ती उभी राहिली...काकांनी तिच्या समोर हात जोडले...आणि म्हणाले 
" पोरी, मला माफ कर...तुला अपंग.....निराधार म्हणून मीच अपंग झालोय...माझ्या विचारांमधल अपंगत्व मीच जगाला दाखवून दिलाय.....नाजूक फुलाप्रमाणे असणार्या तुला मी काटा समजत राहिलो.....पण तसं समजत असताना माझ फुल मात्र कोमेजत चालल होत...हे माझ्या आत्ता लक्षात आल.....
सईचे डोळे पाण्यानी चिंब भरले होते...कधीनव्हे तिने पण आनंदाश्रू अनुभवले होते.....तेवढ्यात काकू धावत तिथे आल्या.....हे सगळ पाहून आम्हाला कोणालाच आश्रू आवरण शक्यच नव्हत...पण काकू माझ्याकडे आल्या..माझ्यासमोर हात जोडले आणि म्हणाल्या...
"आज तुम्ही माझ्यावर खूप मोठे उपकार केले आहेत...माझ्या सईला आज नवीन जन्म, जगण्याची नवी उमेद तुम्ही दिली....तिला खरा आधार तुम्ही दिला....तुमचे उपकार आम्ही कोणीच कधी विसरणार नाही..
आहो काकू, हे काय....ह्यात उपकार काय...मी फक्त सईला बोलत केल..तिच्या चित्रामधून...तिने सगळ्यांच्या बोलण्याला खोडून काढलं...तिच्या चित्रातून...तिने सिद्ध केल कि अपंग ती नाही आपण आहोत...आपण निराधार आहोत....कारण तिच्यासारख्या लोकांमागे तर देव हाक न मारताच उभा असतो...आधार देयला....

Saturday, June 25, 2011

गोष्ट लोकलमधली-१९

एकदा जाहले...मन हे बावरे.....तू पाहिले .....मन हे भुलले 
ते ही म्हणले मला, प्रेम कर तू जरा 

आली ही वेळ अशी सावळी, जायचे सोडून...
मनात आहे जे सारे काही, टाकावे सांगून...
तूच श्वास आणि माझी हर प्रार्थना....
ते ही...

मनात चाललेलं सगळ काही ह्या कवितेन इतक्या सहजपणे सांगून टाकल होत....मी ताबडतोब ती कविता fair केली.....मनातली चलबिचल मात्र कायम होती...पण तरी मी डोळे मिटून झोपायचा प्रयत्न करू लागलो....सकाळी लवकर उठलो....पटकन आवरलं....दादरला पोचलो...९:२५ झाले होते...मी घाईघाईने platform गाठला.....नजर आणि मन एकाच गोष्टीचा विचार करत होते...९:३५ झाले..ट्रेन आली...मी लगबगीने डब्ब्यात चढलो....ट्रेन त्यादिवशी गच्च भरली होती...मी तसाच रेटत रेटत आत जायचा प्रयत्न करू लागलो...मी आत आलो...नेहा आत बसली होती...तिला कधी एकदा ती कविता दाखवतोय अस झाल होत..पण गर्दीच इतकी होती की आम्ही एकमेकांकडे फक्त पाहू शकत होतो...शेवटी विक्रोळी आल...आम्ही उतरलो....नेहा कुठल्यातरी कामात गुंतली होती...तिचा हात धरला आणि तिला कविता वाचून दाखवायला सुरुवात केली....पण तीच काही लक्षच नव्हत.....ती कुणाला तरी message करण्यात गुंतली होती....मला जरा वेगळ वाटत होत...नेहमी डोळे मिटून माझी कविता ऐकणारी नेहा आज लक्ष पण देत नव्हती...एवढ काय काम होत तिला....म्हणून मी तिला विचारल...
" सोना, काही problem आहे का?...कुठल्या कामात एवढी गुंतालीयेस की तुझ कवितेकादेपण लक्ष नाहीये.....
  अरे कुठे काय...??....मस्त आहे रे कविता...एकदम आपल्या present situation ला अनुसरून आहे...
  हो का??? तुला आवडली....??? चला म्हणजे तू ऐकलीस तर...
  चल आता मला गेल पाहिजे....शेवटी शेवटी बॉस बोलेल नाहीतर मला....अस म्हणून ती निघून गेली....मला सारख काहीतरी वेगळ वाटत होत...मी पण IIT मध्ये गेलो...तिथे  मित्रपण कशात तरी busy होते .....आज दिवसच बेकार आहे अस म्हणून मी माझ काम करू लागलो.....तेवढ्यात मला msg आला...नेहाचा होता...
"आज संध्याकाळी...urgently hanging garden च्या resort मध्ये मला भेट"....सोना....
मला काही कळेना....काय झाल होत...आणि एकदम hanging garden ......????
 




Sunday, June 19, 2011

गोष्ट लोकलमधली-१८

  त्यादिवशी रविवार होता...मी आणि नेहा दोघही मुंबईतच होतो....सो मी तिला marine drive वर संध्याकाळी बोलवल...ठरल्याप्रमाणे...ती ६:३० ला marine lines ला उतरली...माझा फोने वाजला....
" कुठे आहेस तू..??
 आपल्या नेहमीच्या जागेवर....
  बर मी आलेच...
  नेहा आली...मी गाणी ऐकत होतो...एकदम तिने एक letter mazya हातात दिल...तिच्या companycha लोगो त्या पाकिटावर होता....मला वाटला काय pramotionchach letter आहे...म्हणून मी आनंदात ते उघडल.....आणि वाचू लागलो....हातात माझा आवडता mobile ......कानात माझ आवडत गाण....माझ्या जवळ माझी सर्वात प्रिया आणि नाजूक गोष्ट  बसलेली  असतानाही एक अतिशय नावडती गोष्ट घडली होती....नेहाची मुंबईहून बँगलोरला बदली झाली होती.....
"wats this nonscence sona??? r u kidding me na?....
no dear.....i have got transfered...its fact re....i can never do such a majak atlest with u na???
पण मग हे कधी झाल..तू मला काहीच बोलली नाहीस....हि गोष्ट आता सागतियेस तू..??
अरे हे सगळ झाल fridaylach .......पण मी मुद्दामच आता सांगितलं नाहीतर sat -sun पण आपले खराब गेले असते...
आता अखे दिवस खराब जाणारेत आणि तू sat -sun काय घेऊन बसलीयेस.....shhit.......कधी जॉईन व्हायचंय तुला तिकडे....
from 1st ...आधी मला घरी जायचंय...मग पुढे बँगलोर....
हेय मग एक काम कर ना.....first u l come to pune.....we will go at my home and then u will go to kolhapur....and let me know when u will be leaving for banglore...i will come there to recieve you...
thats so sweet of you dear....i will miss you.....my iitan..."असं म्हणून ती...माझ्या मिठीत आली.....
"i will miss u tooo sona....hey by the way change the job....wat say....????
r u kidding??
no...i m damned serious......just change the bloody hell job...
just calm down na....instead of that u l try and get a job in banglore...wat say...???
lets see...."
सूर्य अस्ताकडे चालला होता...माझ्या गोष्टीने मात्र trackch change केला होता.....marine drive वर ह्यापुढे मी एकटा हि कल्पनाच मला करवत नव्हती.....






 

आधार...४

 सई...चित्र काढत बसली होती....तीची काळजी घेयला....तिला आधार म्हणून एक बाई ठेवल्या होत्या...त्या पण तिथेच होत्या...मी तिच्या शेजारी जाऊन बसलो...ती घाबरू लागली...मी तिला म्हणल....
"काय सुंदर धबधबा काढलायेस तू....तू पाहिलायेस असा धबधबा कधी...??"
ती काहीच बोलली नाही...आणि मी तिला बोलत करायचा निश्चय केला होता...तेवढ्यात त्या बाई म्हणाल्या...
"काय हो तिला त्रास देताय...शांत बसलीये न ती..तुम्हाला पाहवत नाही का..??
हो ना हो काकू...शांत बसलीये हेच तर पाहवत नाहीये...." मी चटकन उठून बाहेर गेलो..माझ्या sag मधली एक पिशवी काढली...त्यात वेगवेगळ्या रंगाच्या टिकल्या होत्या...मी सईजवळ गेलो....तिच्या हातातून तिची वही घेतली आणि मी टिकल्यांच नक्षीकाम करू लागलो...माझ्या बहिणीने मला ते शिकवलं होत..थोडावेळ सई तशीच बसून राहिली...मग हळूच येयून डोकवून मी काय करतोय हे पहायचा प्रयत्न करू लागली...मी मुद्दामून वही लपवू लागलो...हळू हळू तो तिला खेळच झाला....तिनी डोकावून पहायचं आणि मी वही लपवायची.....पण ह्या सगळ्या खेळात नकळत का होईना ती सगळ विसरून हसायला लागली होती......मग शेवटी तिने ती वही घेतली....क्षणभर मी केलेल्या त्या नक्षीकडे पाहिलं.....छदमी हसली....आणि क्षणार्धात तिने त्या टिकल्यांचा गणपती बनवला....मला दाखवला..तिच्या चेहऱ्यावरचा आनंद पाहून मी त्या गणपतीलाच प्रार्थना केली कि "देवा...एवढी प्रचंड बुद्धिमत्ता, एवढं देखण रूप, एखाद्या जीवाला तू देतोस मात्र त्याच्याकडून काही ना काही काढून घेतोस आणि तो निराधार बनतो....देवा, हि एकच नाही असे अनेक लोक ह्या भूतलावर असतील कि ज्यांना आम्ही सगळे अपंग, म्हणतो....देवा आमचा हा भ्रम दूर कर....सगळ्यांना हे कळू दे कि आपण सगळेच अपंग आहोत...छोट्या छोट्या गोष्टीसाठी नेहमीच आपल्याला देवाचा म्हणजे तुझा आधार हा लागतोच...मग काय तू आम्च्याशी असा वागतोस..??"
त्याचक्षणी माझ्या खिशातल पेन मी काढल आणि सईच्या हातावर ठेवलं....ती आणखीच खुश झाली...आणि म्हणाली...
" पेन कशाला दिला..मी पेन्सीलनेच काढते चित्र...."
ते ऐकून मी हसलो....
"बर बाळा उद्या नक्की पेन्सील देईन तूला..."
निरागस सगळीच लहान मुल असतात....पण ते लहानपण...मी सईमध्ये आज प्रथमच पाहिलं होत...

Thursday, June 16, 2011

आधार...

माझ्या मनातल्या आधार शब्दाची व्याख्याच त्या मुलीने बदलून टाकली होती....मी त्याच क्षणी त्या मुलीजवळ गेलो....ती जरा घाबरली.....मी तिच्याशी जाऊन बोलायचा प्रयत्न केला पण ती तिथून निघून गेली....बहुदा तिला काहीतरी नवीन वाटल असाव...आपल्याशी कुणीतरी येयून बोलतय ही कल्पनाच तिने कधी केली नसावी.....मी मात्र निर्धार केला होता...तिच्याशी गप्पा माराय्च्याच.....मी सुनीलच्या आईकडे गेलो....त्या खूपच सध्या होत्या....मी त्यांच्याशी बोलू लागलो...
" काकू, कश्या आहात....काही मदत करू का तुम्हाला??
   नको रे मदत कसली...तू काय म्हणतोयेस??....कशी चाललीये नौकरी...?? काय लग्नाचा विचार वगरे...??.
   हे काय काकू....मी तुमच्याशी इथे एवढ्या चांगल्या गप्पा मारायला आलो आणि तुम्ही काय तर लग्न??
   अरे मी सहजच विचारल....
   बर बर.....काकू मी एक विचारू...???
   काय रे....?? 
   सई.....ही अशीच आहे पहिल्यापासून?
   अरे तुला काय सांगू आता....खूप देखणी आहे रे माझी सई....पण हे लोक तिच्याशी नीट वागत नाहीत....ह्या सगळ्यात त्या निरागस जीवाचा काय दोष आहे सांग ना....???......हा झालाच तर माझा दोष असेल....आणि त्यांच्या डोळ्यातन पाणी आल.....पोरा.....दुधाची साय व्हायला दुधाला किती आगीत झीजाव लागत.....पण माझी पोर जरा जास्तच झिजली......बर जाऊ दे...तू काही बोलू नकोस....आणि मलाही बोलत करू नकोस...
लग्नाच घर आहे....जीवावर दगड ठेवून एकीला सासरी पाठवायचं आणि दुसरीला खोलीत डांबायचं ....असो मला बरीच काम आहेत....असं म्हणून पद्रानी डोळे पुसत त्या तिथून निघून गेल्या....
एव्हाना माझ्याही डोळ्यात आश्रू आलेच होते...त्य माउलीच्या मनातली चलबिचल मी त्यांच्या डोळ्यात पहिली होती...त्यांच निराधारपण .....त्यांच अपंगत्व साफ दिसत होत....मी डोळे पुसले आणि सईला शोधू लागलो....

Wednesday, June 15, 2011

आधार...

आयुष्यात प्रत्येकालाच देवाने काही ना काही दोष दिलेच आहेत....काहीचे ते दृश्य आहेत काहींचे ते अदृश्य आहेत...पण ज्याचे ते दृश्य आहेत त्यांना बरेच लोक चांगली वागणूक समाजात देत नाहीत....सगळे लोक म्हणतात त्यांना आधारची गरज असते......ते जन्मालाच मुळी देवाचा आधार घेऊन येतात....
               "आधार" ....मुलाला-आईचा , फुलाला-पानांचा, थरथरत्या हातांना-काठीचा, थंड पावसाळी हवेला-चहाचा, त्याला-तिचा आणि जगण्याला-मरण्याचा आधार आहे म्हणून ह्या प्रत्येक गोष्टीला अर्थ आहे...खरच माणूस आधाराशिवाय किती निराधार आहे ना....!!!!!! हे सगळे विचार माझ्या मनात त्यारात्री घुमू लागले.....सकाळी उठलो.....बाहेर नुकताच पाऊस पडून गेला होता....सगळीकडे हिरवगार झाल होत.....आणि अचानक मला शेजारच्या रूम मधून आवाज आला...."मला बाहुली पाहिजे आत्ता"....मी दार हळूच उघडलं...सुनीलकडे आलेल्या पाहुण्यांपैकी कुणाची तरी छोटी मुलगी तिच्या आईकडे हट्ट करत होती...सुनीलची ती बहिण तिथेच बसली होती.....ती एकटक त्या रडणाऱ्या मुलीकडे पाहत होती.....अचानक ती उठली....तिथे पडलेली पेन्सील तिने उचलली आणि चटकन तिची drawingchi वही उघडली.....त्यात अतिशय सुंदर बाहुलीच चित्र तिने काढल आणि त्या छोट्या मुलीच्या हातात दिल...ती मुलगी डोळे पुसत पुसत त्या चित्राकडे पाहू लागली....आणि चक्क गालातल्या गालात हसली...मी दारात उभ राहून सगळ पाहत होतो....माझे डोळे आणि विचार काही काळ सुन्न झाले होते....ज्या व्यक्तीला सगळे निराधार, अपंग म्हणत होते...तिनेच त्या छोट्या मुलीच्या आईला खरा आधार दिला ह्यात काही शंकाच नव्हती...      

Sunday, June 12, 2011

आधार...

छोटस कौलारू घर होत...त्यात त्याचे आई-वडील आजी आणि बहिण राहतात अस त्याने मला सांगितलं....मी हात पाय धून बाहेर अंगणात बसलो होतो...आणि आधी म्हणल्याप्रमाणे मी तिला पाहिलं....गोरीपान, लांब केस, पण ती बरीच दूर होती...ती वाड्याच्या दारात आली...तिच्या बरोबर एक वयस्कर बाई होत्या....त्या तिचा हात धरून तिला घेऊन येत होत्या....मला जरा वेगळ वाटल..त्या तिला धरून का आणत होत्या?? हा प्रश्न मला पडला.....ती तेवढ्याच दमाने त्या बाईना झिडकारत होती....बहुदा तिला घरी येयच नसाव...त्या बाईंनी तसच तिला धरून घरात नेल...जाताना त्या मुलीने माझ्याकडे पाहिलं...तिचे डोळे जणू मला मदत मागत होते.....सांगत होते.....ह्या सगळ्यात माझी काय चूक आहे...?? मला हा त्रास का?....तेव्हड्यात मला आतून कोणीतरी  हाक  मारली..मी आत गेलो..सुनील मला त्याचे फोटो दाखवायला बोलवत होता....मी फोटो पाहू लागलो खरंच पण माझ्या डोळ्यासमोरून  ते डोळे आणि त्यातली ती मदतीची आस काहीकेल्या जाईना....
            शेवटी मधेच सुनीलला मी विचारलं...अरे आता ती मुलगी आत आली त्या बाईंबरोबर ती कोण आहे?
सुनीलने पहिले लक्ष न दिल्यासारखं केलं...तो काहीच बोलला नाही....मी त्याला परत तेच विचारल...तरी तो काहीच बोलला नाही.....मग त्याला जरा मोठ्या आवाजात विचारल तेव्हा तो म्हणाला...
"अरे रोह्या तुझ काय रे एकच....इथे एन्जोय करायचं सोडून काय तू हे प्रश्न घेऊन बस्लायेस....
कोण ती न ती माझी बहिण आहे....mentally retarded आहे....बस आता...फोटो पाहूयात का..??"
मी क्षणभर सुन्न झालो...सुनीलनी मला फक्त त्यला एक बहिण आहे असच सांगितलं होतं...पण त्याला आजून एक बहिण होती पण केवळ ती abnormal होती म्हणून तो तिला बहिण पण मानत नव्हता....हे सांगितलं नव्हतं...माझ्या डोळ्यातून का कलाल नाही पण त्या बहिणीसाठी पाणी आल....

Saturday, June 11, 2011

आधार...

शिरगाव....कोकणातलं एक छोटस गाव...हिरवीगार झाड, सुपारीची बाग...नारळाच्या झाडाचे उंचच उंच  खांब...आम्हाला आपले cement -concrete चे खांब बघायची सवय...त्यामुळे आम्हाला हे सगळ हवंहवस वाटत होत...नुकतच उन्हाळ्यानी कात टाकली होती....पाउसाच्या सरींनी आम्ही पार चिंब झालो होतो...निमित्त होत माझ्या मित्राच्या बहिणीच लग्न..म्हणून सुट्टी काढून आम्ही सगळे मित्र इथे आलो होतो...मला पहिल्यापासूनच कोकण आणि तिथल्या लोकांच आकर्षण होत....मित्रांनी बोलाव्ल्य्वर मी त्याच क्षणी त्याला हो म्हणल आणि सुट्टी टाकली... 
आम्ही त्यादिवशी पहाटेच बसने निघालो....वात्तावरण खूपच ढगाळ झाल होत....मला कधीनव्हे ते खिडकीची जागा मिळाली होती...मला प्रवास करायला फारसा आवडत नाही...पण मला निसर्ग पहिला खूप आवडत...बसचा वेग अपेक्षेपेक्षा खूपच बरा होता....एक २ तासंनातार त्याने एका धाब्यावर बस थांबवली चहाचा सुंदर वास येत होता....मी पक्का चहा प्रेमी असल्याने मला तो पटकन आला...चहाबरोबर प्रत्येकाने पोहे घेतले..गप्पांच्या नादात १ तास गेला...बस सुटली...जसा जसा कोकणाचा घात जवळ येवू लागला तसा तसा पाऊसाचा जोर वाढू लागला....पाउसाचे टपोरे थेंब खिडकीतून आत येयला सुरुवात झाली होती....बसचा वेग जरासा मंदावला होता...घाटात गाडी जात्तच पाउसाचा जोर इतका वाढला कि समोरच काहीच दिसेनास झाल..त्या driver च्या सतर्कतेमुळ आणि आमच्या बलवत्तर नाशीबामूळ ६ तासच अंतर बरोबर आमी १० तासात पार केल आणि शिरगावला पोचलो...तिथे जाताच लगेच घरीपण पोचलो...प्रथमच मी वाडीमध्ये राहणार होतो....घराच्या समोरच दोन मोठी आंब्याची झाड होती.....आम्ही घरात गेलो...माझ्या मित्रानी त्याच्या घरच्या सगळ्यांच्या ओळखी करून दिल्या.....त्यादिवशी प्रथम मी तिला पाहिलं....     



Wednesday, June 8, 2011

गोष्ट लोकलमधली-१७

 मी आणि नेहा दोघही मुंबईला परत आलो...आजून मित्रांना काहीच माहित नव्हत कि आमच्या घरच्या मंडळीना हे सगळ मान्य आहे.....त्यांना नेहा माहित होती.....मी हे सगळ कधी त्यांना सांगतोय अस झाल होत....मी मुद्दामच फोन केला नव्हता कुणाला...मला त्यांना समोरासमोर सांगायचं होत...नेहमीप्रमाणे त्यादिवशी...मी दादरला लोकल पकडली...नेहानी आधीच जागा पकडली होती....ती माझ्यासाठी बेकरीमधून pattice घेऊन आली होती...सध्या माझे खूपच लाड चालले होते काय माहित कसे काय....??.....मी तिला म्हणलं...
" सोना, आज IIT मध्ये चल....सगळ्या मित्रांना सांगायचय  मला...तू असलीस कि मला बर वाटेल...
  आणि माझ्या ऑफिसच काय करू Mr ..??
  सांग काहीतरी कारण... 
  राजा, ते office आहे college नाही....कारण सांगा आणि lecture बुडवा....
 काये सोनू तू एवढंपण नाही का करू शकत...??
  नाही...अरे संध्याकाळी येतेना मी....लवकर येयीन हवंतर...तेवढ करीन तुझ्यासाठी....
  बर...मग मी सगळ्यांना संध्याकाळी lakeside घेऊन येतो...पक्कं तर मग...
  done ..."आमच बोलणं होईस्तोर विक्रोळी आल...
  आज आम्ही जागा सोडून दारात उभ राहिलो होतो..(एकमेकांना धक्का देत)..आम्ही उतरलो...ती ऑफिसला गेली...मी कॉलेजला आलो...मला एवढ खुश कधी कोणीच पाहिलं नव्हत....अगदी रोहितनी  सुद्धा...शेवटी त्याने विचारलच
" काय रे सम्या?? आज काय एकदम खुश स्वारी..?? काय बात काय?? जिंकला कि काय world -cup? रोहित माझ्या आणि नेहाबद्दल बोलायचं तर world - cup म्हणायचा काय तर म्हणे code word ??
मला surprise देयच होत त्याला म्हणून मी काहीच बोललो नाही...पण हि नेहा ना  माझा सगळा पचका करून टाकते...madamनी lunch पासूनच सुट्टी काढली होती...ती IITt पण पोचली होती..तरीही मला काही कळवलं नाही...तिला मी जिथे काम करतो त्या lab चा no माहित होता...सरळ आत शिरली...माझ्या (नशिबाने) सर त्यादिवशी लाब मध्ये बाहेरच होते काम करत होते...ती आत आली...आणि म्हणाली...
" Excuse me सर? can I meet Mr.Sameer?
  मी आतल्या बाजूला samples polishing करत होतो...मला बाहेर हे सगळ चाललय ह्याचा पत्ताच नाही...
  " yeah why not?, but wat shud i tell sameer who has come?? सर म्हणाले...
    नेहा... 
   ओह्ह्ह नेहा...."समीर come here some wants to meet u urgently..."
   मी धावत आलो...मला अपेक्षितच नव्हत नेहा असेल..मी बाहेर आलो...तर काय नेहा...मी जरा अडखळलोच...एका बाजूला नेहा आणि दुसरीकडे सर...आणि मध्ये मी होतो...ह्या नेहाला मी सोडणार नव्हतो तिने हे मुद्दाम केलं होत.....sirana सगळ कळल होत...ते म्हणाले....
"sameer इट्स almost lunch time now...better u take the lady for the lunch..."
  नेहा खुदकन हसली....मी lab मधून बाहेर आलो....नेहाचा हात पकडला...तिला भिंतीकडे नेल...ती ओरडणार तोच....तिच्या तोंडावर हात ठेवला...आणि म्हणल...
"नेहा....काय हे..?? शोभत का तुला?? असा prof shi बोलतात का directly ......तू iitan na ? 
हेहेहेहे....iitan आहे म्हणूनच असा केलं मी..."
तेवढ्यात रोहित वरतून आला...त्याने आम्हाला पाहिलं...आणि उसका शक यकीनमें बदल गया......
तो म्हणाला......
" सम्या अरे आपण Dept मध्ये आहोत...जरा दमानी....
 नेहा लाजली....आम्ही lakesaide ला आलो...ठरल्याप्रमाणे फक्त थोड आधी....बसलो...
 सगळेच आलो होतो....रोहित,राकेश, श्रुती, श्रद्धा, पंकज पण प्रिया नव्हती...आणि मी बोलू लागलो...
"तर मित्रांनो.....तुम्हाला माहित आहेच माझ्या आणि नेहाबद्दल...आम्ही दोघांनी ते घरी सांगितलं...आणि आनंदाची बातमी म्हणजे ते आमच्या दोघांच्या घरी मान्य आहे .....हे मला तुम्हाला समोरासमोर सांगायचं होत..."
आम्हाला माहितीये...पण नुसता काय संग्तोयेस? we all want treat...but before that a small gift from us...for u and ur sona...त्यांनी नेहाला अंगठी आणली होती...आणि ती आता मी तिच्या बोटात घालायची होती...ती अंगठी हातात घेतली....सगळे आधीचे दिवस आठवू लागले...माझ उशिरा उठण, दादर स्टेशनवरची घाई, मित्रांना भेटण्याची जबर ओढ...आणि शेवटी ती ९:३०चि लोकल...ती अंगठी मी नेहाला घातली...गोष्ट संपल्यासारख वाटू लागल... 

Saturday, June 4, 2011

गोष्ट लोकलमधली-१६

  आता फक्त नेहाचे बाबा भेटायचे राहिले होते....ते स्वभावानी जरा शांत....कमी बोलणारे आणि तापट होते....हे सगळं मला माहित होत पण मी ते आई बाबांना सांगायचं विसरलो होतो.....त्यामुळे जरा धाकधूक होती...आम्ही सगळेच त्यांची वाट पाहत होतो...तेवढ्यात बेल वाजली....काकू दार उघडायला गेल्या....काकांचा driver त्यांची bag घेऊन आत आला....त्याच्या मागोमाग काका mobile वर बोलत आत आले...त्यांची personality च देखणी होती...चेहऱ्यावरून हुशारी झळकत होती....नेहा पूर्णपणे त्यांच्यावर गेली होती....नेहा धावत त्यांच्याकडे गेली...त्यांना कसून एक मिठी मारली..तोपर्यंत त्यांचं फोन वर बोलण झाल होत...ती त्यांना आमच्याकडे घेऊन आली....पहिले तिने माझी ओळख करून दिली...
" बाबा, हा समीर, मी तुम्हाला म्हणाले होत ना तो..मी त्यांना नमस्कार करायला पुढे गेलो....त्यांना वाकून नमस्कार केला....ते शांत उभे होते...काहीच बोलले नाहीत..मला अजूनच परकं असल्यासारखं वाटायला लागल...नेहाची आई पुढे आली....आणि त्या म्हणल्या..
" अहो गम्मत म्हणजे.....समीर हा माझ्या लहानपणच्या मैत्रिणीचा मुलगा आहे....आपल्या सगळ्या शंका दूर झाल्यात आता....मी खूप खुश आहे....
सगळ्या शंका तुझ्या दूर झाल्या असतील माझ्या नाहीत...काका प्रथमच बोलले...आणि गोष्टीत नवीन वळण येणार कि काय असं मला वाटू लागल.....काका पुढ बोलू लागले...
ह्या गोष्टी एवढ्या सोप्या असतात का शैलजा..??.....तुम्ही सगळ्यांनी म्हणजे हद्दच केलीये...मुलं लहान आहेत...त्यांना एक लक्षात येत नाही ....पण तुम्ही मोठी मंडळी पण....मला वाटल नव्हतं...."
तेव्हड्यात माझे बाबा म्हणले...तुम्हाला काय म्हणायचं...स्पष्ट बोला...आम्ही फक्त मुलांच्या हिताचा, त्यांच्या उज्वल भविष्याचा विचार केला, आणि नाही म्हण्यासार्ख काही न तुमच्या मुलीत आहे न माझ्या मुलात....मग काय चुकल असं वाटतंय...."
वातावरण चांगलच तापत होत....आतापर्यंत सगळं अगदी बिनविरोध झाल होत...पण आज मला वाटल फिसकटणार सगळ..कारण असं तडकाफडकी बोलण माझ्या आईला आजीबात आवडत नाही हे मी जाणून होतो...पण ती आजून शांत होती...ती बहुदा वादळापूर्वीची शांतता होती....आणि त्यावर काका म्हणाले...
" अहो चुकल म्हणजे काय?? चुकलच....एवढ्या शुभ क्षणी, एवढी चांगली गोष्ट तुम्ही मला नुसतीच सांगताय....काही मिठाई नाही काही नाही...मुलांच्या लक्षात हे येणार नाही पण तुमच्या तर आल पाहिजे होत ना...." हे ऐकल...आणि सगळ वातावरणच पालटलं...काकांनी जे काही बॉम्ब टाकले होते आल्या आल्या...त्यावरून तरी ते नुसते तापट नाही, कमी बोलणारे नाही....पण मिश्कील होते हे नक्की सिद्ध झाल...त्याच क्षणी त्यांनी नेहाच्या भावाला मिठाई आणायला पाठवलं...त्यांनी मिठाई आणली...तो मिठीचा box घेऊन ते माझ्या बाबांकडे गेले...एक पेढा त्यांना भरवला...आणि हात जोडत म्हणाले...
":गोरे साहेब, मला माफ करा...तुम्हाला वाईट वाटल असेल तर... बाबांनी त्यांचे हात धरले आणि म्हणाले...आहो गम्मत आपल्या माणसात नसते करायची तर मग कोणात....असे म्हणून त्यांनी काकांना मिठी मारली....मग काका माझ्याकडे वळले..आजूनही हे सगळं मला भास आहे असच वाटत होत...ते माझ्या जवळ आले...मला कडकडून मिठी मारली...नकळत त्यांच्या डोळ्यातून एक थेंब माझ्या खांद्यावर पडला...ते म्हणाले...
बाळा, माझ्या आयुष्यातला सगळ्यात अनमोल ठेवा म्हणजे माझी नेहा आहे....तिला खूप लाडानी वाढवलाय...तिला मी आणि मला तिने नेहमी हवं ते दिलय....नं मागता.....पोरा तिला नेहमी अशीच हसती ठेव...नकळत माझ्याही डोळ्यात आश्रू आले...मी सावरत म्हणलो....
" काका., तुम्ही माझ्यावर विश्वास ठेवा....नेहा आमच्या घरात राणीसारखी राहील...."
आता ह्या सगळ्या प्रकारात मी आईला विसरलोच होतो....तिला हे असली गम्मत वगरे मुळीच आवडत नाही हे मी जम विसरलो....मग काका आईकडे गेले...आणि म्हणाले...
" मला माफ करा...मला तुमच्याकडे हि अशी मजा चालते नाही काही माहित नसताना मी केली...खरच माफ करा..."
आई म्हणाली..." अहो माफी कसली...उलट तुम्ही खरचं आमची चूक आम्हाला दाखवून दिलीत...आनंदात आम्ही पार विसरून गेलो होतो..."
सगळ झाल्यावर...काकुनी स्वयंपाक केला...नेहानी म्हणे मदत केली होती..असो...पण जेवण झकास झाल...आईने नेहाला तिच्यासाठी आणलेला कोल्हापुरी साज दिला...तिचे वडील लगेच म्हणाले...समीर राव तुम्हीच घाला आता तो....मी पुढे गेलो...मला त्यावेळी माझ्या flat वर नेहाला लागलेलं आणि मी तिला हळद लावलेली तेच आठवलं...पण ते इल्लिगल होत...आज मी लीगली नेहाला साज घातला...समीरचा समीरराव व्हायला लागलेला वेळ मात्र अवर्णनीय होता.....


Thursday, June 2, 2011

गोष्ट लोकलमधली-१५

  आणि ठरल्याप्रमाणे आम्ही कोल्हापूरला जायला निघालो.....नेहा आधीच पुढे गेली होती...ती जाऊन आधी सगळ्या गोष्टींची पूर्वकल्पना देणार होती....आम्ही आमच्या कारनीच निघालो होतो....कित्तेकवेळा मी कोल्हापूरला गेलो होतो...पण आज रस्ता जरा आपलासा वाटतं होता....बाबांच्या भाषेत खरच घरच्या लक्ष्मिला आणायला आम्ही निघालो होतो...आई बाबा तर खूपच खुश होते...त्यामुळे मीपण खूपच आनंदी होतो...तेवढ्यात फोन वाजला...नेहा म्हणाली... 
 " कुठे पोचलात?... 
    सातारा..
   ok ....म्हणजे आजून २ तास लागतील....आधी देवीला जाणारात ना? 
   आई म्हणेल तसं..." मी आईला विचारलं
 " आई, आपण आधी देवीला जाणारोत ना?...  
   हो रे..कोण आहे ?? नेहा का? 
   हो...ठीक आहे मी सांगतो तिला तसं.."
   " हेल्लो, नेहा आम्ही आधी मंदिरात जाणारोत..मी दर्शन वगरे झाला कि फोन करेन.".ठीक आहे ना?
     बर...चल bye ...." म्हणून तिने फोन ठेवला...
     आम्ही १:३०च तासात कोल्हापुरात पोहचलो...मंदिरात गेलो...फारशी गर्दी नव्हती....देवीला सुंदर मोरपंखी रंगाचा शालू नेसवला होता...आम्ही गेलो आणि आरती सुरु झाली...५ आरत्या म्हणल्यानंतर...आम्हला शंखतीर्थ मिळालं...देवीचं ते रूप पाहून खरच डोळ्याच पारण फिटलं.....आरती मुळे रांग बंद झाली होती ती पुन्हा सुरु झाली...आम्ही गाभार्यात गेलो...आणलेले पेढे देवीसमोर ठेवले...डोळे मिटले...देविला मनापासून एकच सांगितलं...आजवर तू मला नं मागता सगळं काही दिलस..आज आयुष्यातलं सगळ्यात मोठ घेण घेण्यासाठी इथ आलोय...देवी सगळं व्यवस्तीत होऊ दे...नंतर गणपतीचं दर्शन घेऊन आम्ही बाहेर पडलो...आईने कोल्हापुरी चप्पल घेयच ठरवलं होतं...म्हणून बाहेर पडल्यावर समोरच असणार्या दुकानात आम्ही शिरलो..तिथे आधीपासूनच दोन बायका चपला पाहत होत्या...त्यातली एक बाई त्या दुकानदाराला म्हणाली...
 " अहो..काय हे जरा देयचा सांगा...मी पुण्याहून आलीये...खास चप्पल घेयला...निट भाव करा...."
   आई पण आत गेली, मी बाहेरच थांबलो...नेहाला फोन केला आणि सांगितलं कि आमचं दर्शन झालं..आणि आता थोडी खरेदी करून आम्ही येवूच तुमच्याकडे...ए बाई...तू कल्पना दिलियेस नं घरी..?? ती उत्तर देणार तोच मला आवाज आला?
" वैशू तू?? what a pleasant surprise?....इकडे कशी काय तू..??....तू पुण्याला असतेस ना?..
 शैलजा तू..? काय किती वर्षांनी भेटतोय आपण..?? मला फक्त ऐकून माहिती होतं कि तू कोल्हापूरला असतेस..?? काय मग कसं चाललय??..माझ्यामते तुझ्या लग्नानंतर आजच भेटतोय..?? तुझ्या चेहऱ्यात आजून काही फारसा फरक नाही पडलाय..??
हो ना...तुही आजून तशीच आहेस...म्हणुनतर मी इतक्या पटकन ओळखलं..काय मग घरचे सगळे कसे आहेत..?? आणि तुला मुलगा आहे ना?? काय करतो तो सध्या??  
आग तो m-tech करतोय..IIT powai मधून.... तुझा मुलगा काय करतोय..?? आणि एक मुलगी पण आहे ना तुला??...  
हो ती आता मुंबईत असते...नौकरी करतीये...बर मग आजून तू किती दिवस आहेस इथे...घरी ये...खूप गप्पा मारू... 
आग आज लगेच परत जायचंय...एकांकडे आता जायचंय तिथून परत पुणे..पुढच्यावेळी नक्की येयीन.. 
इकडे मी आणि बाबा एकदा घड्याळाकडे आणि एकदा आईकडे पाहत होतो..तिला काय माहिती कोणती मैत्रीण भेटली होती...इथे नेहाकडे जायला उशीर होत होता आणि आई चप्पल पहायची सोडून गप्पा मारत होती...शेवटी आईने गप्पा थांबवून चपला घेतल्या आणि आम्ही नेहाकडे जायला निघालो....पत्ता विचारत विचारत अखेर नेहाकडे पोचलो..तिचा भाऊ आणि त्याचे मित्र बाहेर बसले होते...आमची गाडी दारात थांबताच तो आत गेला...नेहा धावत बाहेर आली...आम्ही आत गेलो..बसलो..नेहानी पाणी वगरे दिलं...आईने तिच्यासाठी काय माहित कधी कोल्हापुरी साज घेतला होता....आमची आई म्हणजे ना एकदम great ......मी विचारलं....
" घर मस्त आहे नेहा....काकू कुठे आहेत??
  अरे ति ना जरा तिच्या मैत्रिणीबरोबर बाहेर गेलीये...येयीलच इतक्यात..."
असं म्हणतोच तो रिक्षाचा आवाज झाला...माझ्या मनातली धाकधूक अजूनच वाढली...दोन बायका घरात आल्या....नेहा उठून तिकडे गेली... म्हणाली...
"आई, आग ते लोक आलेत...मी तुझी ओळख करून देते....
हा समीर, हेल्लो काकू.., मी नमस्कार केला.. 
हे त्याचे बाबा....आणि ह्या त्याच्या आई....असं म्हणून आईने त्यांचाकडे पाहिलं आणि काय एकदम आई हसत म्हणाली.. 
शैलू तू..?? आग नेहा तुझी मुलगी..??...काय हा योग आहे कि...काय...आग नेहा आणि समीर ह्याचं एकमेकांवर प्रेम आहे..आणि आम्ही नेहाच्या आईवडिलांशी म्हणजेच तुमच्याशी त्याविषयी बोलायला आलो होतो..आणि हे सगळं..मगाशी आपण दुकानात भेटलो...हा सगळा देवीने घडवून आणलेला योग आहे...
खरा आहे वैशू तुझं....नेहानी मला सांगितलं तेव्हा मला वाटलं होतं..कोण आहे हा मुलगा...त्याच्या घरचे कसे असतील आणि असंख्य प्रश्न समोर उभे राहिले होते आणि तुला समोर पाहताच सगळ्यांची उत्तर आपोआप मिळाली...मी खूप खुश आहे...मला हे सगळं मान्य आहे... 
मी हे ऐकलं आणि सुटकेचा निश्वास टाकला..मनोमन मी देवीला thnks म्हणलं.....

Wednesday, June 1, 2011

नवीन गोष्ट

प्रिय वाचकांनो....गोष्ट लोकलमधली ही कथा तुम्ही सर्वांनी वाचली , तुम्हाला आवडली, हे ऐकून खूप बर वाटलं....एक नवीन गोष्ट लिहायला घेतोय..... आशा आहे ती तुम्हा सर्वांना तेवढीच आवडेल....ही गोष्ट एका वेगळ्या विषयावर, एका वेगळ्या आयुष्यावर आधारित आहे...तरी तुम्ही सर्वांनी ती वाचावी ही अपेक्षा...धन्यवाद....गोष्ट लोकलमधली चे उर्वरित भाग लवकरच publish करेन....   

                                                                                                                           सौनिक...